وقتی روزهای دیگر از روز « امام زمان» (عج) با اهمیت تر است

به گزارش نما -سید مرتضی میرسراجی/ در کشوری زندگی می کنیم که با کمال افتخار در قانون اساسی آن دین و مذهب رسمی بر اساس مذهبی شکل گرفته که رابطه مستقیم با امام عصر حضرت مهدی (عج) دارد ولی با تاسّف فراوان در بسیاری از کارهایمان از جمله درج روزها و وقایع در تقویم رسمی کشور، یاد و ذکر امام عصر (عج) بسیار کم رنگ و بی جلوه است.

همان امامی که مظلوم و غریب تر از امام حسین(ع) و دیگر حضرات معصومان (ع) است و بایسته است به هر بهانه مشروع و درست و با هر توان که داریم، یاد ایشان را زنده و آشکار کنیم.

با این بیان اینجانب به عنوان نویسنده و پژوهشگر مهدویت، در سال 1394 شمسی سه پیشنهاد در جهت هر چه بیشتر زنده شدن یاد حضرت مهدی (عج) به «شورای فرهنگ عمومی کشور» تقدیم نمودم که متاسّفانه بعد از جلسه آن شورا ، امسال یعنی سال 1395 شمسی مورد تایید واقع نشد.

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

هر که به جور رقیب یا به جفای حبیب عهد فرامُش کند مدعی بی وفاست

انگار قرار نیست که ریسمان از دست های علی زمان ما باز شود واین بی مهری ها و کم لطفی های فرهنگی و معنوی در حق ولیّ عصر (عج)در این مملکت صاحب الزّمان(عج)همچنانادامه خواهد داشت.

خواستم یاری کنم اما نشد ریسمان از دست هایت وا نشد

و همیشه این روایت امام صادق (ع) را در ذهنم تداعی می کنم، آنجا که از محضر مبارکشان پرسیدند که معنای کلمه «قائم»، برای حضرت مهدی (عج) چیست؟ و ایشان فرمودند :

«... لِأَنَّهُ يَقُومُ بَعْدَ مَا يَمُوتُ يَعْنِي يَمُوتُ‏ ذِكْرُهُ‏ إِنَّهُ يَقُومُ بِأَمْرِ عَظِيم‏»

" ... به آن جهت که ایشان بر می خیزند ( قیام می کنند) بعد از آن که می میرند یعنی [ زمانی که] یاد ایشان می میرد آنگاه ایشان به کار بزرگ[ امر قیام و فرج و تشکیل حکومت حَقّه آل محمد(ص)] ، قیام خواهند کرد."

در ادامه پیشنهاد ها و دلایلی ارائه شده است که به شورای فرهنگ عمومی کشور- جهت درج در تقویم رسمی- پیشنهاد شد ولی با کمال تاسّفتایید نگردید.

هر چند الان این موارد آرزو است ولی یک روز بالاخره تحقّق می یابدیا لا اقلدیگر مسئولیت آن در این شرایط بر عهده ما نیست.

ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین

آبرو داری کن ای زاهد ، مسلمانی بس است

بر سر خوان تو تنها کفر نعمت می کنیم

سفره ات را جمع کن ای عشق، مهمانی بس است

الف) 27 شعبان المعظّم،روز بیزاری از دشمنان حضرت مهدی(عج)

به جهت میمنت و فرخندگی معدومیّت «سیّد علی محمّد باب شیرازیبه دستور امیر کبیردر این روز.

انحراف آشکار و نابجایی که علی محمّد باب در عرصه مقدّس مهدویّت ایجاد نمود باعث شد که اکنون افراد زیادی در سرتاسر جهان با پراکنش گسترده در قالب آیین توخالی و پوشالی برگرفته از سرچشمه بیمار دلی او از معنویّت و مهدویّت راستین منحرف شوند و صراط مستقیم مهدویّت، این عقیده و آموزه ناب الهی را در کژ راهه بپیمایند و چه بسا این بی شرمی او به دیگر مدّعیان نیز این جسارت را داد تا با طرح برخی ادّعاهای دروغین دیگر در این حوزه، فعالیّت و خود نمایی ها کنند و موجبات لوث کردن این آموزه الهی را برای برخی از عوام و خواص ایجاد نمایند.

دلایل نامگذاری این روز در زیر بیان می شود:

1. بزرگ بودن تبعات منفی این فتنه و پراکنش گسترده آن در سطح جهان

2. سوء استفاده و حمایت همه جانبه استعمار و استکبار از این انحراف و شاخه های وابسته به آن تا سر حد امکان جهت آسیب جدّی به کالبد و روح تشیّع و مهدویّت راستین

3. همکاری ادامه دهندگان اندیشه انحرافی «باب» در جهت تخریب اعتقادات اهل اسلام ، تشیّع و ایرانیان

4. همکاری این منحرفان با استعمارگران و صهیونیسم جهانی، جهت رواج بی دینی در دنیا و ضربه زدن به هویت اسلامی

5. مقابله خردمندانه صدر اعظم معتقد و هوشمند ایرانی در جهت دفع و رفع این فتنه

6. ظهور و بروز ابتدایی این فتنه در ایران و مبارزه جانانه سلسله جلیلهروحانیّت و مردم پاک طینت، ولایت مدار و مهدی باور با این کج فکران و تقدیم ده ها شهید در راه حفظ مهدویّت راستین و استوار

قرار داشتن این روز در ماه شعبان المعظّم و حاکم بودن حس و حال مهدوی در فضای معنوی جامعه و تاثیر مضاعف و هر چه بیشتر آن

هدف از نام گذاری:

1. زنده نمودن بیش از پیش یاد،نام و طریق مستقیم حضرت مهدی (عج)

2. احیا نمودن تبرّی از دشمنان ولایت در کنار تولّی امام عصر، حضرت مهدی (عج)

3. ایجاد و تقویت حس بیداری برای شیعیان حضرت مهدی(عج)با این رویکرد که این مهدویّت راستین و با اصالت امروزی به راحتی به دست ما نرسیده است

4. زنده نگه داشتن و یاد کرد از عالمان و فاضلان متعدّد در ادوار مختلف تاریخی که با اشکال متنوع، عقیده مهدویّت را با چنگ و دندان محافظت و مرزبانی کردند تا از پرتگاه ها و مسیر های پر لغزش روزگار و نا اهلان جاهل و کینه توز در امان باشد.

ضرورت نام گذاری:

«تولّی» و «تبرّی» در دین مبین اسلام از فروع دین به شمار می رود و هر دو مولّفه در موازات هم به اهل ایمان سفارش و توصیه شده است. چنان که عالم آل محمّد (ص)حضرت علی بن موسی الرّضا(ع)فرموده اند :

كَمَالُ‏ الدِّينِ‏ وَلَايَتُنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ عَدُوِّنَا

"کمال دین ولایت ما و برائت از دشمنان ما است "

معالوصف در دوران پر فراز و نشیب غیبت حضرت صاحب الزّمان(عج)افراد گمراه و منحرف فراوانی یافت شده اند که قصد انحراف یا اضمحلال مقام عالی مهدویّت را داشته اند و هنوز نیز متاسّفانه این قصّه دشمنی در تاریخ معنویّت و مهدویّت تکرار می شود. به نظر می رسد با این بیان تنها تولّیصِرف در جهت یاری امام عصر(عج) کافی و وافی نیست و بر همه شیعیان حضرت(عج) واجب است که دشمنان گذشته و حال مهدویّت را با نهایت دقّت و فراست شناسایی کنند و از عقائد باطل، سست و بی پایه آنان از گذشته تا حال تبرّی و بیزاری جویند و راه هایی را که اسباب انحراف، تمایل و گمراهی آن ها در سطح جامعه اسلامی شده ، مسدود ، مقطوع و غیر قابل دسترس نمایند.

افراد بسیاری مدّعی مقام نیابت خاصّه یا مدّعی اصل مهدویّت یا منکر آن مقام شامخ از گذشته تا اکنون بوده اند که جملگی با پیروانشان راهی جز دوزخ و عذاب الهی نپیمودند و نه تنها مشکلی از مشکلات بشر دردمند و باری از دوش خسته او بر نداشتند بلکه به مشکلاتش افزودند و سربار شدند.

هم اکنون فرقه های منحرف فراوانی از مهدویّت همچون : فرقه ضالّه«بهاییّت» و طرفداران گمراه «احمد الحسن کذّاب»در عراق و ایران، پیوسته سعی در مخدوش نمودن چهره ملکوتیمهدویّت راستین و اصیل دارند و با توجّه به حضور ما در این بازه زمانی خاص و خطیر، ضرورت نام گذاری این روز در تقویم ملّی و رسمی کشور بیش از پیش احساس می شود.

برنامه های پیشنهاد دهنده برای انجام در این روز:

1. معرّفی منحرفان و دشمنان حضرت مهدی (عج)در طول تاریخ و بررسی و تبیین عوامل انحراف ایشان از طریق رسانه های مختلف به خصوص رسانه ملّی( صدا و سیما )

2. برگزاری همایش های مختلف در این راستا و روشنگری از آرای فرقه های منحرف از مهدویّت ناب

3. سخنرانی در مساجد و هیئات و اعلام انزجار و برائت همه مردم از تمامی منحرفان و دشمنان قسم خورده حضرت ولی عصر(عج)

4. راه پیمایی و ارائه بیانیه در تبرّی از همه دشمنان و منحرفان از مهدویّت اصیل

5. رو نمایی از کتاب ، فیلم و هر اثر هنری مرتبط با موضوع انحراف و دشمنی با حجّت زمان (عج) و بحث برائت از آنان

با هیچ روز خاص و مناسبت مذهبی دیگر اعم از شهادت یا ولادت یا بزرگداشت تلاقی و تقارن ندارد و در سطح جهانی مشابه ندارد و در سطح ملّی علاوه بر این که مشابهت خاصی با سایرین وجود ندارد چه بسا از بُعد ارزشی از برخی بزرگداشت ها در تقویم ملّی با ارزش تر و معنوی تر نیز باشد.

ب) نُهم ربیع الاوّل، اوّلین روز رسمی آغاز امامت امام زمان (عج) و روز بیعت با حضرت مهدی (عج)

به مناسبت آغاز اوّلین روز رسمی ولایت و امامت حضرت مهدی (عج)که بهترین گزینه برای انتخاب این روز جهت بیعت و تجدید بیعت با ایشان است.

هدف از نام گذاری:

1. زنده نمودن هر چه بیشتر یاد ، نام و راه حضرت مهدی (عج)

2. ادای احترام و ارادت به ساحت مقدّس صاحب الزّمان (عج)

3. آماده تر شدن دلها و فکرها جهت یاری وفرج آن حضرت(عج)

ضرورت نام گذاری:

با مطالعه تاریخ اسلام در می یابیم که ائمه هُدی(ع) در دوران حضور به دلایل مختلف و به اذن خدا، مجبور به پذیرش بیعت حاکمان جور هم روزگار خود بوده اند و این مظلومیّت با حکومت عدالت گستر حضرت مهدی(عج)به پایان می رسد زیرا در کلام ایشان به صراحت آمده است که یکی از دلایل پنهان زیستی حضرتش این است که به هیچ عنوان، تحت بیعت ستمگران زمانه به اجبار و اکراه نباشند بلکه این بار نوبت مردمان زمانه است که با این حجّت راستین الهی با همه وجود بیعت و پیمان ببندند.

با عنایت به این که آغاز امامت هر امام به محض رحلت امام قبلی آغاز می شود و شهادت جانگداز امام عسکری (ع)در هشتم ربیع الاول سال 260 ق. بوده است لذا اوّلین روز رسمی امامت و ولایت حضرت صاحب الزّمان(عج)روز نهم ربیع الاول می شود و از منظری دیگر این روز، اوّلین روز رسمی غیبت صُغری حضرت (عج)نیز به شمار می رود.

به علّت وجود فضای مسموم، جوّ اختناق و خفقان بار دوران شوم عباسی، این امام هُمام(عج) از ابتدا در پس پرده غیبت رفتند و هیچ گاه نشد آن طور که شایسته و بایسته آن مقام شامخ و رفیع الهی بود مردمان و شیعیان ایشان با آن حضرت بیعت(عج) و پیمان جانانه و عارفانه ببندند.

از کریمه شریفه:

«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَطيعُوا اللّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي اْلأَمْرِ مِنْكُمْ»« النساء / 59»

" ای کسانی که ایمان آورده اید اطاعت کنید خداوند را! و اطاعت کنید پیامبر(ص) را و [ اطاعت کنید] اولواالامر ( اوصیای پیامبر (ص)) را!"

جایگاه رفیع امامت و اوصیای پیامبر(ص) بر همگان معلوم می شود لذا هر گونه رفتار معنوی و غیر معنوی با این اوصیا به خصوص حضرت مهدی(عج)با پیامبر(ص) و خداوند، ارتباط مستقیم و تام می یابد و همچنین با توجّه به کریمه شریفه:

«إِنَّ الَّذينَ يُبايِعُونَكَ إِنَّما يُبايِعُونَ اللّهَ »« الفتح / 10»

"همانا [ای پیامبر] کسانی که با تو بیعت می کنند به حقیقت با خدا بیعت می کنند"

بیعت با حضرت مهدی(عج) در مقام وارث همه امامان(ع)و پیامبران به خصوص حضرت محمّد(ص)، در اصل بیعت با شخص پیامبر(ص)و بیعت با خداوند تبارک و تعالی است .

جالب آن که در روایات مهدویّت، وارد شده که بر روی پرچم حضرت مهدی(عج) عبارت: «الْبَيْعَةُلِلَّه‏» نوشته شده و به هنگامه ظهور موفورالسّرور ایشان ، جبرئیل امین(ع) چنین ندایی سر می دهد و همو اولین کسی است که در زمان ظهور حضرت(عج) با ایشان بیعت می کند.

از سویی دیگر با توجه به متن برخی ادعیه ماثوره ، معتبر و مجرّب که از ناحیه حضرت امام صادق(ع)شرف صدور یافته ، مانند دعای معروف و شریف «عهد» به موضوع بیعت هر روزه با حضرت(عج)اشاره شده است :

«اللَّهُمَّ إِنِّي أُجَدِّدُ لَهُ فِي صَبِيحَةِ يَوْمِي هَذَا وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَيَّامِي عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً لَهُ فِي عُنُقِي لَا أَحُولُ عَنْهَا وَ لَا أَزُولُ أَبَدا» (بحار، ج 53، ص 95.)

(خدايا ! در صبح اين روز و تا هر روزی که زندگى‏ كنم ،براى آن امام عهد و پيمان و بيعت تجديد مى‏كنم،كه از آن‏روی نگردانم،و هيچ‏گاه دست‏ برندارم)

یا در دعایی که «سیّد ابن طاووس» نقل کرده در زیارت حضرت صاحب الزّمان(عج)که پسندیده است بعد از هر نماز صبح خوانده شود ،آمده است :

«اَللَّهُمَّ [إِنِّي] أُجَدِّدُ لَهُ فِي هذَا اليَوْمِ وَ فِي کُلِّ يَوْمٍ عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً لَهُ فِي رَقَبَتِي » ( بحار، ج 99، ص 110.)

(خداوندا! من تجديد مى ‏كنم در این روز و همه روزها، عهد، عقد و بيعتى را كه از آن حضرت(عج) بر گردن من است)

با ذکر این فقرات از ادعیه دریافته می شود که هر روز مستحب است که مومنان و منتظران، با امام عصر (عج)تجدید بیعت و تجدید پیمان کنند و شایان ذکر است که علّامه مجلسیدر ادامه آخرین دعایی که ذکر شد چنین تذکّری را نگاشته است:
"وجدت في بعض الكتب القديمة بعد ذلك و يصفق بيده اليمنى على اليسرى" ( بحار، ج 99، ص 111.)
(در بعضي از کتاب های قديمی ديده ‏ام که بعد از اين دعا ، [ شخص دعا کننده همانند بیعت] دست راست خود را بر دست چپ بزند)

با این بیان، اهمیّت و ضرورت نامگذاری روز بیعت با حضرت مهدی(عج)و درج آن در تقویم ملّی و رسمی کشور بیشتر از پیش برای همه ما منتظران و ارادتمندان حضرتش نمودار و برجسته می شود.

وقتی که از ناحیه معصوم(ع)، تجدید بیعت هر روزه با صاحب الزّمان(عج)سفارش شده است پس چه قدر نیکو و پسندیده است که حداقل یک روز در سال، آن هم مصادف با آغاز امامت و ولایت این امام غریب (عج) در کشور عزیزمان که «خانه شیعه» و «مملکت صاحب الزّمان«(عج) است، این مراسم برگزار و در تقویم رسمی و ملّی کشورمان ثبت و درج شود.

برنامه های پیشنهاد دهنده برای انجام در این روز:

1. برپایی جشن بیعت با حضرت مهدی (عج)در مملکتی که خانه شیعه و صاحب الزّمان(عج)است.

2. زنده تر شدن یاد و نام و راه حضرت مهدی(عج)با درج این روز در تقویم ملّی و رسمی کشور و تبلیغات فرهنگی و معنوی در این راستا

3. تجدید بیعت و پیمان مومنان و شیعیان ایشان در این روز و ایجاد فضایی لطیف و دلنشین معطّر به عطر جان افزای حضرت صاحب الزّمان(عج)در سطح جامعه اسلامی به روشی که سیرهمتدیّنان و متشرّعه بوده و علّامه مجلسی بدان تذکّر داده است.

4. برپایی سخنرانی، جشنواره و همایش به مناسبت این روز و همین طور رونمایی از آثار مهدوی در حوزه های مختلف

5. برپایی مراسم ویژه در مساجد، هیئات و تکایا در این روز مبتنی بر بیعت و تجدید بیعت و دعا جهت تعجیل و تسهیل در امر فرج حضرت صاحب الزّمان(عج) و قرائت ادعیه مخصوص تجدید بیعت با آن حضرت(عج)

6. آزادی برخی از زندانیان از برکت و میمنت این روز شریف و خجسته و تجلیل از افتخار آفرینان

7. تبیین حکمت و تاریخچه «بیعت» در اسلام و اهمیت بیعت با امام عصر(عج) از عمق وجود از طریق رسانه های مختلف

با هیچ روز خاص در تقویم ملّی و رسمی کشور تلاقی و تقارن ندارد و در سطح جهانی مشابه ندارد و در سطح ملّی علاوه بر این که مشابهت خاصی با سایرین وجود ندارد چه بسا از بعد ارزشی از برخی بزرگداشت ها در تقویم ملّی با ارزش تر و معنوی تر نیز باشد.

ج)18 شعبان المعظّم، روز تجلیل از نایبان چهارگانه حضرت مهدی (عج)

به علّت وجود روز درگذشت « حسین بن روح نوبختی»نایب سوم و ایرانی الاصل حضرت مهدی (عج)و آغاز نیابت آخرین نایب ایشان یعنی جناب علی بن محمد سَمُری و قرابت این روز با نیمه شعبان و وجود حس و حال ایّام مهدوی در فضای حاکم بر جامعه.

هدف از نام گذاری:

1. همان طور که از عنوان پیدا است تجلیل و تکریم از نُوّاباربَعَه یا همان نایبان چهارگانه حضرت مهدی (عج)در دوران غیبت صغری مهمترین هدف از نام گذاری و تعیین است.

2. رفع مهجوریّت و غربت از ساحت مقدّس این تلاشگران و تاثیرگذاران عرصه مهدویّت راستین

3. معرفی اسوه های واقعی تقوا و ولایت مداری برای عموم و خصوص جامعه اسلامی

4. زنده نمودن و احیای بخشی از فرهنگ دینی و شیعی خود که متاسّفانه مغفول و مجهول مانده است.

ضرورت نام گذاری:

در طول تاریخ و به خصوص از زمان طلوع پر فروغ اسلام عزیز ، همواره مقوله و عقیده مهدویّت از مسلّمات محسوب می شده است. چه قبل و چه بعد از ولادت حضرت مهدی (عج)به اشکال و انحای مختلف افرادی دروغگو و شیّاد در صدد تصاحب این مقام عالی و شامخ بوده اند .

در این میان راست کرداران فراوانی نیز در قبل و بعد از ولادت این امام هُمام می زیسته اند که همواره در صدد یاری و مرزبانی از این عقیده و آموزه الهی بوده اند.

در راس همه این افراد نیکو خصال و سعادتمند و در مقام مصداق اَتَمّ و اکمل به جرات می توان به نایبان چهارگانه حضرت مهدی (عج)اشاره نمود که با تمام تلاش خود در مدت 69 سال غیبت صُغری، از هَجمه ها ، انحرافات و کژی ها در وادی مقدّسمهدویّت دفاع نموده و راه پر فراز و نشیب آن را برای پویندگان و جویندگان حقیقت هموار می نمودند و بی شک باید گفت همه ما بر سر سفره معنویّت و تلاش و مجاهدت این چهار اسوه تقوا و ولایت مداری نشسته ایم.

از عملکرد این بزرگواران چنین استفاده می شود که مقامی نزدیک به عصمت اولیای الهی داشته اند و با هر نسیم یا طوفانی شاخه ایمان ایشان کج یا شکسته نمی شده است.

مدیریّت قوی و رشد نظام وکالت ، استفاده مناسب و بجا از تقیّه ، تحمّل زندان و رنج حاکمان جور ، دانش اندوزی ، تفقّه در دین ، تالیف کتاب ، تعامل با علمای زمان ، مبارزه با انحرافات در مهدویّت ، واسطه بین حجّت خدا و عموم مردم از طریق توقیعات حضرت ولی عصر (عج)، ظهور و بروز صدها کرامت حضرت (عج) به دست ایشان، امانت داری و عدم تعرّض به اموال اهلبیت(ع)،آلوده نشدن به گناهان زمانه چه صغیره و چه کبیره، حفظ وحدت بین شیعه و سنّی، عدم سوء استفاده از مقام خود در جهت رسیدن به مطامع دنیوی، مبارزه با عرفان های غلط و نادرست، ناقل حدیث و راوی اخبار اهلبیت(ع) ، هوشمندی فراوان و ... سرفصل هایی از ویژگی ها و اختصاصات این چهار الگو و اسوه بی مثال تاریخ معنویّت است.

تنها سه روز از روزهای وفات این بزرگواران در تاریخ و مراجع حدیثی شیعه یافت می شوند و ولادت های ایشان نیز شوربختانه هر چهار در دسترس ما نیست.

با توجّه به این که روز دقیق وفات نایب اوّل یعنی: جناب «عثمان بن سعید» مشخّص نیست، بحثی روی آن نداریم.

روز وفات نایب چهارم جناب «علی بن محمّد سَمّری» ، روز 15 شعبان است که تقارن با ولادت حضرت مهدی (عج)و« روز جهانی مستضعفین » در تقویم رسمی کشور دارد و در صورت نام گذاری «روز تجلیل از نایبان چهار گانه» دو مطلب با هم خَلط می شوند به خصوص آن که ولادت حضرت مهدی(عج) نسبت به آن اولی است. لذا این روز نیز از تیر رس نگاه ما حذف می شود.

روز وفات نایب دوم جناب محمّد بن عثمان نیز آخر جمادی الاولیاِخبار شده است. همین روز آخر بودن آن در ماه خود می تواند مشکل ساز باشد. آیا در زمان رحلت ایشان ، ماه قمری 29 روزه بوده یا سی روزه؟ علاوه بر این که در 29 جمادی الاولی وفات حضرت امّ کلثوم (س) و عموی بزرگوار حضرت مهدی (عج)یعنی: جناب سیّد محمّد یا «سَبُعَدُجَیل» وارد شده است و روز تجلیل از نایبان چهارگانه حضرت مهدی (عج)اگر مصادف و مقارن با این روز شود هر کدام دیگر وقایع را تحت الشّعاع قرار می دهد.

با این اوصاف تنها می ماند روز هجدهم شعبان وفات نایب سوم حضرت مهدی (عج)که بر اساس مراجع حدیثی این شخصیت سترگ از خاندانی ایرانی الاصل به نام:« نوبختی» بوده است چنان که برخی او را: «قمّی» نیز دانسته اند و در روزگار بسیار حسّاسی عهده دار این مقام نیابت و سفارت حضرت مهدی (عج)بوده است و در میان دیگر نُوّاب تنها نایبی نیز بوده که مدّتی در زمان سفارت خویش به زندان عبّاسیان در افتاده بود.

با عنایت به این که هجدهم شعبان روز وفات جناب «حسین بن روح نوبختی» بوده و به محض وفات ایشان نیابت جناب علی بن محمّد سَمُری آغاز شده و از سویی این روز هیچ تلاقی و مشابهتی با ایّام مذهبی وابسته به معصومان(ع)اعم از اعیاد یا ایّام سوگواری ندارد و همچنین نزدیک به نیمه شعبان و ولادت حضرت مهدی (عج)است و حال و هوای مهدوی در جامعه اسلامی عطرآگین است و چنان که عرض شد این نایب بزرگوار تنها نایب ایرانی حضرت مهدی (عج)بوده لذا پیشنهاد این حقیر این است که این روز در تقویم ملّی کشور ما که بی شک مملکت صاحب الزّمان(عج)است، با افتخار « روز تجلیل از نایبان چهارگانه حضرت مهدی (عج)» نامگذاری و تصویب شود.

باشد که با این اقدام ذرّه ای از زحمات طاقت فرسای آن چهار اسوه تقوا و ولایت مداری تقدیر و شناخته شود و بدین ترتیب برای اقشار مختلف جامعه ، الگو جهت شناخت حجّت خدا و ولایت معرفی شود و اسباب رضایت قطب عالم امکان حضرت صاحب الزّمان(عج) نیز فراهم گردد .

برنامه های پیشنهاد دهنده برای انجام در این روز:

1. سخنرانی در مساجد و رسانه ملّی راجع به مقام و منزلت و اقدامات فراوان و تاثیر گذار نایبان چهارگانه حضرت مهدی (عج)در جامعه اسلامی در طول دوران غیبت صُغری

2. آشنا نمودن مردم و به خصوص جوانان با فعالان و موثّران در عرصه مهدویّت راستین

برگزاری جشنواره با موضوعیّتنُوّاب اربعه در موضوعات مختلف جهت تسهیل در فهم و بصیرت مهدوی

با هیچ روز خاص و مناسبت مذهبی دیگر اعم از شهادت یا ولادت تلاقی و تقارن ندارد و در سطح جهانی مشابه ندارد و در سطح ملّی علاوه بر این که مشابهت خاصی با سایرین وجود ندارد چه بسا از بعد ارزشی از برخی بزرگداشت ها در تقویم ملّی با ارزش تر و معنوی تر نیز باشد.