نسخه چاپی

دنیا طلبی

حجت الاسلام و المسلمین سعید لواسانی

گفتیم نفس ظهورات فراوانی دارد که حتی شمارش آنها مشکل است و تنها کسانی که در راه «سلوک الی‌الله» و«اخلاق الهی» قدم صدق می‌گذارند، در مسیر حرکت با آنها آشنا می‌شوند اما می‌توان به صورت اجمال برخی از آنها را شمارش کرد و درباره آنها توضیحاتی هم داد و علمای اخلاق تلاش کرده‌اند این کار را انجام دهند و بنده در این سلسله
نوشتارها- اگرچه خود گرفتار نفس هستم- از سنت سلف صالح پیروی می‌کنم.
اما یکی از ظهورات نفس که از عوامل اساسی انحرافات اجتماعی، چالش‌ها و موانع مهم رسیدن انسان به اهداف بلند و والای اسلامی است، به دنبال شهوتراني‌ها و هوس‌ها رفتن و در يك کلمه دنياطلبی است. «وَ اتّبَعُوا الشَّهَواتِ» [مریم: 59]؛ دنياطلبى آن است كه همه چیز را براى خود بخواهد و براى خود حركت كند و از بيت‌المال يا غير بيت‌المال به فكر جمع كردن براى خود بيفتد. اين پدیده‌اي بد و مذموم و موجب تخدیر جامعه است و لغزشگاهی است كه هيچ مرزى هم نمی‌‌شناسد الا تقوا. امام صادق(ع) طبق نقل مصباح الشریعه ریشه همه گناهان را دنیاطلبی می‌دانند:
«فساد ظاهر آدمى از فساد باطن اوست و كسى كه اصلاح كند باطن خود را از عيوب نفسانى و رذايل اخلاقى، اصلاح مى‏فرمايد خداوند متعال ظاهر او را از نواقص و عيوب و گرفتاري‌هاى مادى و صورى و اگر كسى در باطن خيانت كرده و قلبش را با صفات رذيله و خوي‌هاى ناپسند، تيره و تاريك و آلوده کرد، خداوند ظاهر او را نيز چون باطنش آلوده و گرفته کرده و در ميان مردم عزت، احترام، بزرگى، عنوان و شخصيت واقعى پيدا نخواهد كرد و بزرگ‌ترين فساد باطنى انسان در موردي است كه راضى باشد به غفلت پيداكردن از پروردگار متعال و منشأ اين فساد از پيدايش طول امل، حرص و تكبر خواهد بود، چنانكه خداوند متعال از جريان امر قارون خبر مى‏دهد: «وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللهَ لا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ‏؛ و روى زمين فساد را طلب مكن زيرا خداوند فسادكنندگان را دوست نمى‏دارد.» [قصص: 73] و همچنین فرمود: «تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَهًْ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً؛ آن سراى آخرت را براى كسانى قرار مى‏دهيم كه در زمين خواستار برترى و فساد نيستند و فرجام [خوش‏] از آن پرهيزگاران است»[قصص: 83] و اين صفات از خصلت‏هاى قارون و از خصوصيات ممتاز او بود و روى اين خصوصيات سلوك و زندگى مى‏كرد و ريشه همه آنها محبت دنيا و دلبستگى به آن، جمع‌آورى و به دست آوردن آن، پيروى كردن از نفس و تمايلات نفسانى، برپا داشتن شهوات و دوست داشتن نام بلند و ذكر نيكو و موافقت شيطان و پيروى او ‏است و همه اين صفات و رذايل جمع مى‏شوند به تناسب غفلت از خداوند متعال و به سبب فراموش كردن احسان‌ها و نعمت‌هاى او.» [مصباح الشریعه، ترجمه حسن مصطفوی، صص 362 ـ [361

منبع: روزنامه وطن امروز

۱۳۹۰/۱۲/۶

اخبار مرتبط
نظرات کاربران
نام :
پست الکترونیک:
نظر شما:
کد امنیتی:
 

آخرین اخبار...