منازعات زمینه‌ساز نفوذ

«یکی از اقداماتی که اوباما باید دنبال کند، تغییر نظام ایران است. اوباما نباید رئیس‌جمهور بعدی را ترغیب به حمله به ایران کند؛ بلکه باید توان خود را صرف حمایت از گروه‌های اپوزسیون این کشور کند. اوباما امروز باید نگران جانشین رهبر ایران باشد.»

این بخشی از مقاله راهبردی پایگاه بلومبرگ‌ویو است که در 27 مرداد سال جاری منتشر شده است. نشریه‌ای که اوباما یک سال و نیم قبل در مصاحبه اختصاصی با آن نقشه راه خود برای مواجهه با ایران را شرح داده بود و آن را شامل تقویت ديدگاه‌ها و رويکردهای مخالف حکومت از طریق جوش‌دادن اقتصاد ايران بيش از پيش با جامعه بين المللی و سفرهاي بيشتر دانسته بود و گفته بود حتی اگر اين روند يک دهه يا پانزده سال يا بيست سال هم طول بکشد، او به‌عنوان «فرمانده کل قوی‌ترین ارتش روی زمین» آن را راه حل بهتری از حمله نظامی به ایران می‌داند.

اهمیت این راهبرد و دقت به عملیات انتخابی آمریکا که چشم به صندوق‌های رای انتخابات آتی، به‌ویژه انتخابات خبرگان دارد؛ وظیفه تاریخی اصولگرایان را برای چگونگی عبور از این برهه حساس روشن‌تر می‌سازد.

به نظر می‌رسد برخلاف تصوری که برخی دارند، انتخابات خبرگان رهبری خارج از برنامه محاسباتی دشمن برای نفوذ نیست. نفوذ از رخنه کوچکی رخ می‌دهد که در شرایط عادی می‌توان از آن چشم‌پوشی کرد. رخنه‌ای که شاید آن‌قدر عمیق نشده باشد که موجب رد صلاحیت فرد گردد. بازی دشمن در این مقطع، تغییر شرایط محیطی برای نفوذپذیرترشدن این رخنه‌ها است.

دو قطبی‌سازی‌های تصنعی و کشاندن انتخابات خبرگان که محل اعلام حمایت مردم از فقهایی است که مخالف لهوی هستند، به فضای منازعات باندی جهت تنازل سطح آن، یکی از بسترهای زمینه‌ساز برای بالارفتن احتمال نفوذ به خبرگان است. این به معنای تلاش دشمن برای تشکیل یک اکثریت همفکر با غرب و یا حتی تشکیل یک فراکسیون اقلیت مؤثر نیست. برای شیب بیست ساله اعلام شده از سوی آمریکا، تنها تغییر چهره خبرگان از مجلسی قابل اتکا در لحظات حساس به مجلسی از جنس محافل تنازع سیاسی کافی است. این منظور با تعداد انگشت‌شمار نیز قابل حصول خواهد بود.

حساسیت این امر در آن است که همان‌قدر که خالص‌سازی خبرگان و ممانعت از راه‌یابی چهره‌های دارای ابهام در کارنامه اهمیت دارد؛ میدان‌ندادن به دوقطبی‌سازان هم مهم است. این مهم؛ پیش‌نیاز تصویر شیوه حضور در رقابت انتخاباتی پیش رو است.