آلودگی هوا، مصیبتی که بیش از یک دهه است گریبان تهران و حالا بسیاری از کلان‌شهرهای کشور را گرفته است. ساکنان شهرهای صنعتی در روزهای زمستان، نفس‌های‌شان در سینه حبس می‌شود و آماده‌باش اورژانس در شهرهای صنعتی در فصل سرد به یک رویه عادی بدل شده است؛ اما آنچه بیش از آلودگی هوا و حبس شدن نفس‌ها در سینه، مردم را اذیت و نگران می‌کند، رفتار سهل‌انگارانه و بی‌تفاوتی مسئولان ذی‌ربط است؛ مسئولانی که به جای چاره‌جویی برای مشکل آلودگی هوای شهرهای کشور، از سیاهی آسمان شهرهای صنعتی برای نیل به اهداف سیاسی خود استفاده می‌کنند و به جای ارائه برنامه‌ای برای حل مشکل، دست به جنجال سیاسی علیه بنزین تولید داخل می‌زنند تا با تخریب جریان رقیب سود سیاسی خود را ببرند؛ کسانی که تا پیش از آنکه عهده‌دار مسئولیتی شود، به مسئولان وقت می‌تاختند و چون بر کرسی سازمان حافظت از محیط زیست تکیه می‌زنند، می‌گویند حل مشکل سال‌ها زمان نیاز دارد و باید صبور بود! البته این مسئله که تنها به مسائل زیست‌محیطی محدود نمی‌ماند. گویا ارجحیت دادن منافع سیاسی بر مصلحت‌های کشور برای برخی از مسئولان به یک اصل تبدیل شده است. شوربختانه شاهد هستیم که بعضی از افراد وقتی به مسئولیت می‌رسند، فارغ از درست یا غلط بودن رویکرد و رفتار مدیر پیشین خود، تنها به دلایل سیاسی سعی می‌کنند ۱۸۰ درجه مخالف با مسئول و مدیر قبلی عمل کنند، مطمئناً تا زمانی که این نگاه سیاست‌زده حاکم باشد و ما نتوانیم وحدت رویه و وحدت سیاست‌گذاری در حوزه‌های مختلف را ایجاد کنیم، هرگز از عهده مشکلات کشور بر نخواهیم آمد.
