عواقب همراهی با عربستان

حوالی ساعت ۱۰ صبح شنبه گذشته، شبکه «العربیه» از انتشار بیانیه‌ای از سوی وزارت کشور عربستان خبر داد که بهت و حیرت را برای جهان به همراه آورد. عربستان سعودی رسماً اعلام کرد، شیخ‌نمر، عالم شیعی را با اتهامات تروریستی اعدام کرده است! بلافاصله در پی انتشار این خبر، اعلام انزجار و نفرت و محکومیت این اقدام رژیم سعودی از سوی مردم در شبکه‌های اجتماعی آغاز شد و انتظار می‌رفت رئیس‌جمهور و رئیس دستگاه دیپلماسی ایران نیز بدون فوت وقت، این جنایت را محکوم کرده و خواستار پاسخگویی عربستان شوند و رایزنی‌های خود را برای طرح این موضوع آغاز کنند، اما در کمال تعجب مسئولان سکوت را صلاح دانستند؛ سکوتی که منجر شد تعدادی از مردم خشمگین از جنایات آل‌سعود در اقدام هیجانی و به دور از تدبیر وارد سفارت سعودی شده و اقدام به آتش زدن سفارت آل‌سعود در تهران و کنسولگری این رژیم در مشهد کنند.
اما اتفاق عجیب‌تر ساعاتی بعد رخ داد، هنگامی که رئیس‌جمهور پس از گذشت بیش از ۲۴ ساعت از اعلام خبر اعدام شیخ‌نمر، در پیامی با اشاره‌ای کوتاه به اعدام وی، به شدت حوادث رخ‌داده در تهران و مشهد را محکوم کرد و برخورد قاطع با مسببان آن را خواستار شد! وزیر امور خارجه هم به اعلام نگرانی و گفت‌وگو با چند مقام خارجی قناعت کرد و برای محکم‌کاری از وزارت تحت امرش خواست هرگونه کاهش روابط دیپلماتیک با عربستان را تکذیب کند. مجموعه اقداماتی که می‌توان همه آنها را نوعی دلجویی از آل‌سعود و ارسال نشانه‌های مثبت برای شاهزادگان سعودی دانست؛ اما برخلاف رویه ایران، در ساعات پایانی روز گذشته وزیر خارجه رژیم آل‌سعود اعلام کرد، ریاض روابط دیپلماتیک خود را با تهران قطع کرده و ۴۸ ساعت به دیپلمات‌های ایرانی فرصت می‌دهد تا عربستان را ترک کنند! کاری که ایران نه پس از اتفاق فرودگاه جده، نه پس از واقعه منا و تحقیر مسئولان ایران و نه پس از اعدام شیخ‌نمر حتی به آن فکر هم نکردند. حال سؤال اینجاست که عزت ایرانی و توسعه روابط منطقه‌ای که در انتخابات ۹۲ به مردم وعده داده شده بود، در چه وضعی قرار دارد؟