فاجعه‌ای به نام "خون بازی"!

به گزارش نما به نقل از اتاق خبر 24 آنچه تا کنون از اصطلاح خون بازی رایج بوده است در میان معتادان تزریقی دیده می شده که معمولا بعد از مخلوط کردن مواد مخدر کمی از خون را داخل سرنگ می کشند و بعد از تکان دادن سرنگ آن را مصرف می کنند. گاهی این کار را با سرنگ مشترک انجام می دهند و خون آلوده به مواد مخدر را به اشتراک می گذارند که تزریق خونی غیر از هم گروه خونی شخص خود واکنش شدید بدن را در پی دارد که از تب و تشنج تا عوارض وخیم تر گزارش شده است.
در نوع بعدی، فرد معتاد سرنگی را که در آن ترکیبی از هروئین، آب و جوهر لیمو است، داخل رگ گذاشته و به دفعات این ماده را وارد رگ می کند که با اضافه شدن مقدار خون آن را مجددا به داخل سرنگ می کشد ( با غلظت خون بازی می کند) تا سرخوشی و نشئگی آن تداوم یابد.اما خون بازی بدون مواد مخدر در واقع تقلیدی ناپسند از رفتار ضداجتماعی این گروه معتاد است که میان برخی از جوانان و نوجوانان مد شده است ودر میان همسالان حس نوعی لذت و سرخوشی به آنها می دهد.

خبرها حاکی از این است که این افراد با کشیدن مقداری از خون خود و بازگردان آن به بدنشان لذت جویی و رفته رفته به این کار عادت می کنند و همین عادت عجیب و آزار دهنده بعد از مدتی به زمینه اعتیاد تزریقی بدل می شود.

این عادت در دراز مدت منجر به بی حالی ،تیک عصبی، کم خونی و کبودی دور چشم و رنگ پریدگی می شود.

سلامت آنلاین ابعاد جدیدی از این ناهنجاری رفتاری را در گفتگو با دکتر بشیر حاجی بیگی سخنگوی سازمان انتقال خون وپزشک عمومی بررسی می کند.

نظر شما چرا جوانان از این کار لذت می برند؟ مگر خروج خون از رگها لذت بخش است؟

از نظر من آنچه این جوانان را به این کار وا می دارد، مشکلات روحی روانی است و در نوعی خود آزاری ریشه دارد. این افراد معمولا از نظر شخصیتی حالات روحی و روانی ثابتی ندارند .بعضی بررسی ها در مورد اعتیاد نشان می دهد این افراد به فروکردن سرنگ در رگهایشان نیز عادت می کنند و به لذت بردن از این کار شرطی می شوند و این عادات منجر به آسیب و آلودگی خود شخص می شود.

البته نوعی حالت نشاط هنگام خروج خون از رگها گزارش شده است که البته در اهدا کنندگان خون بیشتر به دلیل نشاط معنوی است که این احساس آنان را خشنود می کند، اما خروج خون د رحد یک سرنگ واقعا نمی دانم چقدر می تواند لذت بخش باشد!

آیا این موضوع هیچ نشانه علمی دارد؟

این بحث خونبازی و خونبازها یک پدیده جدید است که دست کم در کشور ما تازگی دارد و نیازمند تحقیقات دقیق است، البته مباحثی در مورد دوپینگ خون و اثر اریتروپوئیتین که سبب تحریک مغز استخوان برای خونسازی می شود در ورزشکاران نیز مطرح است .

این کار چه مخاطراتی در پی دارد؟

کاش این نوجوانان بر بالین بیماران نیازمند به خون حاضر شوند. کاش یک اتفاق آنها را از ارزش زندگی بخش و بی جایگزین خون با خبر کند تا بافت زنده بدن خود را وسیله بازی و سرگرمی قرار ندهند.

این کار ضمن بی ارزش کردن خون به عنوان عضوزنده بدن که بی حرمتی و نا شکری عظیم به شمار می رود، جوانان سالم و توانمند را ازچرخه حیاتی جامعه خارج می کند.

جوانانی که می توانند با اهمیت دادن به سلامت خود و تغییر سبک زندگی جایگزین مناسبی برای اهدا کنندگان بازنشسته ما باشند. کسانی که بعد از 60 یا 65 سالگی از چرخه اهدای خون کنار می روند باید توسط جوانان جایگزین شوند اما اگر جوانان چنین رویه هایی پیش بگیرند چه کسی خون اهدا خواهد کرد.

انجام چنین رفتارهایی نه تنها ریشه های خود آزارانه دارد و باید شخص مبتلا با ریشه کاوی های روانی بیماری درمان شود، بلکه عواقب اجتماعی خطرناکی مثل شیوع ایدز وانواع هپاتیت در میان نوجوانان را سبب می شود و نظر به اینکه اعتیاد زمینه سایر رفتارهای پر خطر را پدید می آورد، آن آلودگی ها می تواند به صورت تصاعدی گسترش یابد.