گاهي فاصله تا بهبود يك اوضاع و شرايط تنها يك خواست است، يعني وقتي عزم براي ايجاد يك حالت مطلوب شكل بگيرد و با عمل نيز آميخته شود وضعيت مطلوب به سرعت حاصل مي‌شود.
در ايران سال‌هاي سال است كه از توسعه اقتصادي و عدالت اجتماعي سخن به ميان مي‌آيد براي اين منظور تاكنون سرمايه مادي و فكري قابل ملاحظه‌اي هم هزينه شده و بحق هم دستاوردهاي خوبي حاصل شده است، اما متأسفانه هميشه اينطور تصور شده كه براي توسعه بيشتر بايد دست به فعاليت‌ها و پروژه‌هاي بزرگ زيرساختي بيشتري زد غافل از آنكه جمهوري اسلامي ايران در استفاده از اين امكانات عظيمي كه در اختيار دارد با مشكل بهره‌برداري و بهره‌وري مواجه است.
در راستاي توضيح بيشتر بايد عنوان داشت كه تلاش و صرف وقت و انرژي براي توسعه اقتصادي در حالي كه از داشته‌ها و دستاوردهاي گذشته استفاده و بهره‌برداري صحيح و اكملي انجام نمي‌شود، شايد كار صحيحي به نظر نرسد، در عين حال بايد توجه داشت كه رشد بهره‌برداري از داشته‌ها به رشد بهره‌وري انجاميده و به دنبال آن رشد و توسعه اقتصادي نيز حاصل مي‌شود.
در طول بيش از نيم قرن گذشته پيوسته تلاش شده فعاليت‌هاي نو و جديدي جهت دستيابي به توسعه اقتصاد در ايران انجام پذيرد و در همين راستا همه ساله بودجه‌ريزي‌هاي عظيمي در دولت و نظام انجام مي‌گيرد، در اين ميان كمتر دولت و سياستگذاري تاكنون به اين فكر كرده است كه از دور باطل دستيابي به توسعه و اجراي پروژه‌هاي زيرساختي عريض و طويل خارج شود و براي لحظاتي هم كه شده به استفاده بهينه از امكانات موجودي كه طي اين سال‌ها حاصل شده فكر كرده و به اين منظور برنامه‌ريزي كند، البته صرف بودجه و سرمايه‌گذاري براي دستيابي به توسعه، ريشه در يك تصور عجيب و غريب در اقتصاد دارد. در اقتصاد گفته مي‌شود كه با رشد مخارج دولت رشد اقتصادي هم بيشتر مي‌شود كه منكر اين موضوع نيستيم، اما بحث بر سر آن است كه چرا در عين حالي كه دستگاه عريض و طويل دولت از داشته‌ها و سرمايه عظيمش استفاده نمي‌كند و بسياري از آنها بلااستفاده مانده است دولت هي به مخارج خود بيفزايد تا رشد اقتصادي حاصل شود و پيمانكاران و دستگاه‌هاي خدمات‌دهنده به دولت از رشد مخارج دولت منتفع شوند.
به نظر مي‌رسد يك جاي اين ديدگاه اقتصادي (رشد مخارج دولتي به رشد اقتصادي مي‌انجامد) مي‌لنگد يا حداقل در شرايط تنگناي مالي كنوني كشور و دولت اين ديدگاه براي ايجاد توسعه به كار نمي‌آيد.
به طور نمونه هم‌اكنون دولت و دستگاه‌هاي مختلف صاحب امكانات عظيمي از جمله زمين، كارگاه و انبارهاي بلااستفاده، ماشين‌آلات، خدمات فني و مهندسي، نيروي انساني مازاد و... هستند كه شايد در طول روز كه چه عرض كنيم در طول سال هم استفاده چنداني از اين امكانات و سرمايه عظيم به عمل نيايد. حال در شرايطي كه از اين امكانات كه در حقيقت براي نظام جمهوري اسلامي ايران است استفاده بهينه و درستي نمي‌شود، اشتباه است كه دولت بخواهد با هدف ايجاد رشد اقتصادي بر مخارجش آن هم چشم بسته و با ناديده گرفتن مقوله عدالت بيفزايد. هم‌اكنون حدود 1000هزار ميليارد تومان سرمايه در بانك‌ها وجود دارد، از سوي ديگر جوانان تحصيلكرده و صاحب فكر زيادي در كشور وجود دارند، در اين ميان اگر اين سرمايه‌ها با يك همدلي و هماهنگي و چرخش در سياستگذاري تصميم‌گيران با امكانات بلااستفاده دولت و ساير دستگاه‌ها درآميخته شود، بي‌شك هم از داشته‌ها و امكانات موجود در كشور بهره بهتر و بيشتري خواهيم برد و هم اينكه ديگر براي رشد و توسعه اقتصادي نياز به هيچ كشور ديگري در دنيا نداريم.
به جد اگر تمامي مسئولان در نظام جمهوري اسلامي ايران هم‌اكنون كه ابتداي سال 95 است شعار سال 94 و 95 مقام معظم رهبري كه سال همدلي و همزباني دولت و ملت و اقتصاد مقاومتي است اقدام و عمل را سرلوحه فعاليت‌هاي خود قرار دهند، نهاد‌هاي لازم و كافي مورد نياز براي توسعه اقتصادي با يكديگر هماهنگ شده و به سرعت تمامي چالش‌هاي اقتصادي از جمله فقر، بيكاري، تورم و... براي هميشه حل و فصل مي‌شود اما نبايد از ياد برد كه تا اين مدينه فاضله در اقتصاد تنها يك خواست جمعي و عمل فاصله داريم.
توسعه بس است از داشته‌ها استفاده كنیم
هادی غلامحسینی
۱۳۹۵/۱/۱۸
