استقامت و اتكا به خود، دشمن را عقب نشاند

اشاره: نگاه مقاوم محور، عنصری کلیدی است که همواره موجب شده تا جمهوری اسلامی ایران، دست برتر را در تحولات مختلف و رویارویی با قدرت‌های جهان داشته باشد؛ نمونه بارز این مسئله را در جنگ تحمیلی و دفاع مقدس به خوبی می‌توان مشاهده کرد. با توجه به اینکه به سالرزو آزادسازی خرمشهر نزدیک می‌شویم، به سراغ علی عباسپور؛ عضو شورای مرکزی حزب مؤتلفه اسلامی رفته ايم تا از زاویه نگاهِ مقاوم محور، نگاهی به جنگ تحمیلی و جریان مذاکرات هسته‌ای که دو عرصه مهم رویارویی انقلاب با دشمنان به شمار می‌رود، گفتگویی را داشته باشيم؛ آنچه پیش رو دارید حاصل این گفتگو است.


 در جریان جنگ تحمیلی، چه عاملی باعث شد که دشمنان ما که ابتدا قصد تصرف چند روزه کشور را داشتند سرانجام به یأس برسند و پای میز مذاکره بیایند؟

جریان جنگ تحمیلی از این قرار بود که ما یک انقلاب اسلامی شکوهمند را به ثمر رسانده بودیم که این انقلاب و نیز نوع دلبستگی مردم به آن، برای کشورهای غربی و استکبار جهانی ناشناخته بود؛ از طرف دیگر، در دوران رژیم شاهنشاهی، قدرت نظامی ایران عملا یک قدرت کاملا وابسته به آمریکا و کشورهای غربی بود و با فروپاشی رژیم شاهنشاهی، ارتباطشان را با ما قطع کرده بودند و حمایت‌های خود را سلب کرده بودند؛ مستشاران نظامی خودشان را فراخوانده بودند و ایران تنها مانده بود؛ لذا براساس آنالیزی که آنها داشتند و در ظاهر منطقی هم به نظر می‌رسید، با حمله به ایران می‌توانستند ظرف چند روز کار ما را تمام کنند؛ بدون اینکه تجهیزات نظامی پیشرفته‌ای که وجود داشت به کار ما بیاید و بتوانیم از آنها استفاده کنیم؛ چون دیگر مستشاران خارجی در کشور حضور نداشتند. اتفاقی که رخ داد این بود که با همت مردم و تحول درونی و فرهنگی که در جامعه ما اتفاق افتاده بود، ما توانستیم کمبودهایی که در اثر خلاء مشاورین خارجی برای به کارگیری سلاح‌های پیشرفته‌ای که در اختیار ما بود، به‌وجود آمده بود را جبران کنند و حرکت مردمی و تبعیت از رهبری، خود را در آزادسازی خرمشهر نشان داد؛ ضمن اینکه این همت مردمی، در یک بعد دیگری خود را بروز داد؛ صنایع نظامی هوایی ما به خاطر وجود متخصصینی که در بخش صنایع نظامی حضور داشتند، یکی پس از دیگری راه‌اندازی شدند و با دقتی که متخصصین ما داشتند، اغلب این وسیله‌ها به کار گرفته شدند و رفته رفته به سمتی رفتیم که این ابزارها را در حد سلاح‌های پیشرفته بتوانیم طراحی کنیم. در نهایت به سمتی رفتیم که کل استکبار جهانی، با وجود حمایتی که از صدام می‌کردند و پول هنگفتی که کشورهای عربی مثل عربستان و کویت به عراق سرازیر کرده بودند، از پا درآمدند و نهایتا تسلیم خواسته‌های ما شدند و نتوانستند به خواسته‌های خودشان دست پیدا کنند؛ انقلاب اسلامی ما نه تنها از پا در نیامد، بلکه خیلی با شکوه‌تر و مقتدرانه‌تر، راه خودش را ادامه داد.


 این نگاه مقاوم محور، در ماجرای مذاکرات هسته‌ای و اینکه غرب نهایتا میز مذاکره را انتخاب کند، چه تأثیری داشت؟

ما همین همت مردمی و اتکاء به خود را که در دفاع مقدس داشتیم، در مسئله هسته‌ای دیدم؛ ما مشاهده کردیم که دنیا متوجه شد که بالاخره با ما باید وارد مذاکره بشود؛ اینکه ما را تهدید بکنند و تحریم بکنند، اینها نمی‌تواند مؤثر باشد و هرچه جلوتر بروند ما سریع‌تر می‌توانیم به خواسته خودمان برسیم. هرچند در دکترین و تفکر رهبری ما چه در زمان حضرت امام(ره) و چه در زمان مقام معظم رهبری ساخت سلاح‌های اتمی وجود نداشته است، اما با پیشرفت‌هایی که ما به دست آوردیم، برآورد کشورهای غربی این بود که ایران چند ماه بیشتر تا رسیدن به خط قرمزی که از آن به سلاح هسته‌ای تعبیر می‌شد، فاصله نداریم؛ لذا تصمیم گرفتند که از در دیگری وارد شدند و اینگونه شد که مذاکرات شکل گرفت و برجام به تصویب رسید. در واقع، این همت مردم و همت متخصصین ایرانی بود که باعث شد کشورهای غربی بپذیرند که به جای به‌کارگرفتن زبان زور، با ما به گفتگو بنشینند.
 
دانشگاه‌ها و به طور کلی علم، چه تأثیری بر مقاوم‌بودن کشور دارند؟ و اینکه ما در مواجهه با قدرت‌های دنیا، دست برتر را داشته باشیم.

نقش بسیاری مؤثری دارند؛ در همین موضوع هسته‌ای شما ببینید که نیروهای متخصص ما کجا تربیت شده‌اند؛ اینها همه در دانشگاه‌های خودمان پرورش یافتند و به سازمان انرژی اتمی رفتند و در بخش‌های مختلف به کار گرفته شدند؛ در بخش صنایع نظامی و سایر صنایع، با به‌کارگیری متخصصینی که در دانشگاه‌های ما پرورش یافته بودند؛ تحولات چشمگیری در عرصه‌های مختلف به‌وجود آمد که در نهایت منجر به این شد که ما یکی از کشورهای پیشرفته در منطقه هستیم؛ در برخی رشته‌ها رتبه اول و در برخی‌های دیگر دوم هستیم و ان‌شاءالله در پایان چشم‌انداز باید مقام اول را در اختیار داشته باشیم. برای پیشرفت هر کشور، مهم‌ترین عامل، نیروی انسانی است؛ نیروی انسانی متخصص در زمینه‌های مختلف، و درصد بسیار بالایی از این کار، به عهده دانشگاه‌ها است که دانشگاه‌های ما به خوبی توانستند این وظیفه را انجام دهند؛ البته مشکلاتی هم وجود دارد که در جای خودش باید مورد بررسی قرار بگیرد، ولی به هر حال دانشگاه‌های ما نقش بسیار مؤثری در تربیت نیروی انسانی، گسترش مراکز تحقیقاتی و حمایت از پروژه‌های مورد نیاز کشور داشته‌اند؛ به‌خصوص در زمان جنگ تحمیلی که باعث شد ما به تجهیزات پیشرفته و مدرن دسترسی پیدا کنیم و پیشرفته‌ترین هواپیماهایی که از مخیله کشورهای غربی هم نمی‌گذشت که بتوانیم آنها را به پرواز در بیاوریم، نه تنها به پرواز درآوردیم بلکه با کارآیی بالا به کار گرفتیم؛ همه اینها دستاوردهایی است که با همت دانشگاهیان ما در کنار متخصصین سایر بخش‌ها شکل گرفته است.