تمام دورگه های ورزشكار ایرانی دنیا

نکته ای که در کشورمان با ظهور فریدون زندی کلید خورد و پشت سر آن بازیکنانی نظیر امیرشاپورزاده و اشکان دژاگه نیز قدم به خاک ایران گذاشتند.

تاریخچه دورگه ها
با این حال ایتالیایی ها اولین مردمانی بودند که تصمیم گرفتند با استفاده از بازیکنان غیربومی در فوتبال به موفقیت برسند. آنها در سال 1934 که میزبان بزرگترین رویداد فوتبالی جهان شدند از 2 ستاره فوتبال آن روز جهان به نام های "ریموند اورسی" و"لوئیس مونتی" استفاده کردند که 4 سال پیش از آن در قامت تیم ملی آرژانتین، عنوان نایب قهرمانی جام جهانی را کسب کرده بودند.
این روند در سال های بعد حتی بازهم تکرار شد و بازیکنانی نظیر "عمر سیوری"، "کلودیو جنتیله"، "مائورو کامورانزی" و "ماریو بالوتلی" برای لاجوردی پوشان به میدان رفتند. این اما تنها بخشی از ماجراست و جالب تر اینکه اسپانیا، انگلستان، فرانسه، هلند و پرتغال نیز در پیروی از آتزوری، دست به کار شده و بازیکنانی با ملیت غیر و دورگه را به اردوهای تیم ملی کشورهایشان فراخواندند.
ستارگانی همچون "آلفردو دی استفانو"آرژانتینی و "فرانس پوشکاش" اسطوره مجارها برای تیم ملی اسپانیا توپ زدند. هلندی ها بازیکنان سورینامی را به رنگ نارنجی ملبس کردند. ستارگانی همچون "رودگولیت"، "فرانک ریکارد"، "کلارنس سیدورف"، "پاتریک کلایورت" و بسیاری دیگر. فرانسویان نیز از الجزایر مستعمره سابق خود که مانند گنجینه نهانی بود، نایاب ترین الماس های فوتبال جهان را استخراج کردند. فوق ستاره ای به نام "زیدان". البته خروسها در دهه 1980 میلادی از بازیکنانی مانند "ژان تیگانا" هم بهره جسته بودند و شاکله اصلی تیم قهرمان 1998 جهان را همین دورگه ها تشکیل داده بودند. (آنری، زیدان، ترزگه را به خاطر دارید؟)
پرتغال نیز در دهه 1960، با "اوزه بیو" موزامبیکی سری در میان نامداران فوتبال درآورد. انگلستان هم که به خاطر مستعمرات زیادش در پهنه گیتی، بازیکنان سیه چرده زیادی را در تاریخ ملی فوتبال خودش دید. بازیکنانی نظیر "جان بارنس"، "پل اینس"، "اشلی کول"، "ریو فردیناند"، "دیوید جیمز" و...
در میان صاحب نام های فوتبال اروپا تنها آلمان بود که از این سنت پیروی نکرد اما وقتی آنان با رشد منفی جمعیت و فقدان ستارگان فوتبال مواجه شدند، تصمیم گرفتند تا مانند سایر رقبا به بازیکنان دورگه نیز توجه کنند. ماحصل این امر نیز این شده که امروز آنان از میان سیل مهاجران بازیکنانی از ملیت های مختلف را کشف کرده و با پرورش آنان، دوباره همان تیم خطرناک سالیان قبل شده اند. جالب این که آلمان ها به قدری به این موضوع اهمیت داده اند که نه تنها خودشان از بازیکنانی نظیر "خدیرا" و "ژروم بوآتنگ" بهره می جویند که حتی برخی از بازیکنان مهاجر را به راحتی به سرزمین های آبا و اجدادی شان بازگرداده اند. بازیکنانی نظیر "اشکان دژاگه"، «کوین پرینس بوآتنگ»، «اوون هارگریوز»، «برادران آلتین توپ» و... بخشی از این سیستم هستند که برای تیم های ملی ایران، غنا، انگلیس و ترکیه بازی می کنند.

دورگه های ما
این تاریخچه را بیان کردیم برای آن که توجه مسؤولان و دست اندرکاران فوتبال کشورمان را متوجه این نکته کنیم که ما نیز می توانیم با الگوبرداری موفق و جستجوی دقیق در سایر کشورها، بازیکنان دورگه و (حتی غیربومی) را که تعدادشان نیز کم نیست جذب تیم ملی فوتبالمان کنیم.
البته به تازگی کی روش و تیمش موفق شدند بازیکنانی مثل رضا قوچان نژاد و امید نظری را برای پوشیدن پیراهن سفید و مقدس تیم ملی به چنگ بیاورند. اما بد نیست به این لیست هم نگاهی بیندازند:

شروین رجبعلی فردی
با 21سال سن عضو اصلی باشگاه هرتابرلین آلمان که در پست مدافع چپ بازی می کند و سابقه پوشیدن پیراهن شاهین ها را در رده های سنی زیر17، زیر19 و زیر 20 سال دارد. او این فصل با قراردادی قرضی راهی باشگاه آلمانیا آخن شده.

کیان سلطان پور
با 23سال سن عضو تیم دوم باشگاه بوروسیا دورتموند آلمان که در پست مهاجم بازی می کند و سابقه آقای گلی رقابت های دسته سوم این کشور را نیز در کارنامه دارد. این بازیکن چندی پیش در گفت و گوی اختصاصی با قدس نیز از اعلام آمادگی اش برای بازی در تیم ملی ایران خبرداده بود.

«آرش بیات»
با 28سال سن عضو باشگاه آسیریکا سوئد که در پست هافبک بازی می کند. او تاکنون 4بار نامزد دریافت جایزه بهترین بازیکن خاورمیانه ای لیگ سوئد شده و به خاطر ضربات آزاد و شوت های از راه دورش در سوئد، زبانزد است.

آرام خلیلی
با 23سال سن عضو باشگاه بوداگلیمت نروژ که در پست مهاجم بازی می کند.

نیکلا هاتفی مفرد
با 21سال سن عضو باشگاه لاویره بلژیک که در پست دروازه بان مشغول فعالیت است. او سابقه پوشیدن پیراهن باشگاه های معتبر بلژیک همچون استاندارد لیژ و اف ث بروژ را نیز در کارنامه دارد.

خشایار تهرانی
هم دیگر بازیکن ایرانی است که که در رده پایه های باشگاه پائولیستا برزیل درحال بازی کردن است و می توان برای آینده ای نه چندان دور روی او حساب باز کرد.
به هرحال اینها فقط بخشی از سرمایه های ایرانی فوتبال در سایر نقاط دنیا هستند و امیدواریم مسؤولان با دقت بیشتری آنها را زیر نظر بگیرند. حتی از نظر نگارنده هیچ ایرادی ندارد که ما بازیکنان خوب خارجی شاغل در لیگ را مانند «فابیو جانواریو» که می توانند برای فوتبال ملی ما مفید باشند به خدمت بگیریم.