چطور حسرت ده ساله جشن شیرین سرخ شد؟

به گزارش نما به نقل از خبرآنلاین؛ احسان خراسانی؛ پرسپولیس قهرمان شد و این اتفاق از دید هواداران این تیم و اغلب کارشناسان، یک تسویه حساب فوتبالی بود. آنها یکی از بهترین‌ تیم‌های تاریخ خودشان را دارند که از نایب قهرمانی تلخ فصل گذشته به قهرمانی در این فصل رسید. تیمی که در پایان سه هفته مانده به انتهای لیگ فقط ده بار دروازه‌اش باز شده و با شکستن رکورد کسب امتیاز تاریخ لیگ برتر فاصله زیادی ندارد. پرسپولیس دیروز مثل هجده بار گذشته در لیگ شانزدهم برد تا ۶۲ امتیازی شود و ضمن شکستن رکورد امتیازی در لیگ‌های شانزده تیمی، قهرمان بلامنازع هم لقب بگیرد. قرمزها حالا فقط شش امتیاز تا شکستن این رکورد در لیگ‌های هجده تیمی فاصله دارند. برای آنها خیلی وقت بود که باخت معنایی نداشت. اگرچه اولین شکست‌شان در دور رفت مقابل ذوب‌آهن و دومین آنها در دربی به مراتب تلخ بودند، اما نقطه قوت تیم برانکو این بود که حتی بعد از سومین شکست برابر نفت آبادان نیز هنوز یکه و تنها صدرنشین لیگ ایران بود. این راه دقیقا همان خواسته‌ای بود که سرمربی کروات قرمزها فصل گذشته به دنبالش بود و این فصل به آن دست پیدا کرد. اینکه تیمش انقدر از پتانسیل بالای امتیازی و البته استحکام و قدرت برخوردار باشد که اتفاقات غیرمترقبه نتوانند در مسیرش دست‌اندازی ایجاد کنند.

ماشین قدرت تیم برانکو با سرعت زیادی این مسیر را با کم‌ترین دست‌انداز طی کرد و به اینجا رسید. اما نه به همین راحتی؛ نه به همین راحتی که آنها بعد از هر باخت با خیال راحت لبخند بزنند. نه به همین راحتی که خیلی زود خیال‌شان از قهرمانی‌شان راحت شده باشد. چرا که آنها برای این خیال راحت، فصل گذشته تاوان بزرگی را پس دادند. درست وقتی که فصل گذشته هم تا یک قدمی جایگاه امروزشان آمدند، اما دست‌شان از جام کوتاه ماند. بررسی دلایل قهرمان نشدن پرسپولیس در فصل گذشته بارها انجام شده. حتی بارها این حسرت دوباره بین طرفداران پرسپولیس اوج گرفت که مبادا این فصل داستان سال قبل تکرار شود. حسرتی که در مقاطعی از فصل با ترس نیز همراه می‌شد. از دست دادن قهرمانی آن هم به خاطر تفاضل گل اصلا موضوع قابل هضمی نبود؛ پس پرسپولیس در این فصل شد همان تیمی که باید می‌شد.

این تیم همان تیمی است که لیگ پانزدهم برایش به بدترین شکل ممکن شروع شد. روزهای تیره و تار پرسپولیس فصل گذشته همه را یاد کابوس‌های تمام نشدنی تیم‌های نه چندان قدرتمند سال‌های گذشته می‌انداخت. ولی با یک تفاوت؛ تفاوتی که خود نشئت گرفته از یک تحول بود. اولین و بدون شک عظیم‌ترین تحول در پرسپولیس زمانی رخ داد که برانکو ایوانکوویچ روی نیمکت این تیم نشست. پرسپولیس ابتدای فصل گذشته مثل آن تیم‌های حوصله سر بر چند وقت گذشته شروع کرد، اما مثل آنها بازی نمی‌کرد. تیم برانکو به معنای واقعی فوتبال بازی می‌کرد و نمی‌برد. طوریکه خورشید خوشبختی پشت ابر سیاه ناکامی پرسپولیس پنهان شده بود. وقتی این خورشید طلوع کرد، غروب بود. غروبی گرفته از کوچ ابدی کاپیتان‌شان که برای‌شان معنای یک شروع بود. شروعی برگرفته از یک عهد و پیمان سرشار از انرژی. دیدار رفت فصل قبل مقابل صبا در استادیوم آزادی، اولین بازی پرسپولیس بدون هادی نوروزی و دقیقا نقطه عطف این تیم بود. تیمی که از آن روز به بعد شبیه هیچ تیمی نبود. فقط شبیه همین پرسپولیسی شد که دو فصل کامل است زیر نظر برانکو رنگ فوتبال ایران را عوض کرده.

مرد کروات کارش را طوری شروع کرد که هیچکس انتظار نداشت. تیم‌ملی زمان برانکو با همان شیوه بازی دفاعی‌گونه خودش شناخته می‌شد و کم‌تر کسی از پروفسور انتظار ساختن چنین پرسپولیس تهاجمی‌ای را داشت. او فصل گذشته تیمش را به طور وحشتناکی برای حریفان هجومی به زمین می‌فرستاد، اما وقتی قهرمان نشد، سیستم بازی‌اش را کمی تغییر داد. با مستحکم کردن خط دفاعی و دروازه‌اش ابتدا سعی روی این داشت که کم‌تر از هر زمان ممکن گل بخورد - هدفی که به آن رسید. - در مقابل هنوز سبک بازی هجومی‌اش را فراموش نکرده است. تیمش همچنان می‌برد، اما این فصل کمی اقتصادی‌تر؛ یعنی برایش خیلی بد نیست که تیمش نزدیک به ۴۰ درصد بردهایش با نتیجه یک - هیچ بوده است و شاید این رفتار عاقلانه خودش اصلی‌ترین عامل خوشحالی امروزش باشد.

امروز که پرسپولیس به عنوان قهرمان لیگ‌برتر شناخته می‌شود از آخرین قهرمانی‌شان نه سال می‌گذرد. بدون شک این نه سال در فوتبال زمان خیلی زیادی است. اما از نگاه هواداران پرسپولیس، قهرمانی‌شان شیرینی خاص خودش را دارد. آنها با به یاد آوردن تک تک لحظه‌هایی که زمین خوردند و دوباره بلند شدند از این شیرینی حرف می‌زنند. تک‌تک روزهایی را یادشان می‌آید که حس کردند کل دنبال روبروی‌شان ایستاده و فقط خودشان‌اند که باید از این سد عظیم عبور کنند. آنها همه روزهای روشن و شب‌های تاریکی که تو استادیوم‌ها، روی سکوها و یا از پای تلویزیون در خانه‌شان پشت تیم بودند را به یاد می‌آورند و ادعا می‌کنند جایی که امروز ایستادند، حق‌شان است. حقی که با وفاداری از فوتبال گرفتند. حس و حالی که برای طرفداران هر تیمی ممکن است پیش بیاید این بار تنهاتر از هر زمان ممکن برای طرفداران پرسپولیس شد.