نسخه چاپی

آمریكا در میان اغتشاشات به دنبال چیست؟

محمد مهدی اسلامی

فارغ از نقطه آغاز اعتراضهای اخیر، خشونت های رخ داده و نقطه پایان آن، حمایت آشکار ترامپ از این شورشها، برای بسیاری غیرقابل قبول به نظر می رسد تا آنجا که نیویورک تایمز با تیتر « How Can Trump Help Iran's Protesters? Be Quiet» به قلم فیلیپ گوردن دستیار پیشین وزیر امور خارجه آمریکا و هماهنگ کننده کاخ سفید در امور خاورمیانه در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما نوشت: من نیز مایلم شاهد تضعیف دولت ایران، میانه‌روتر شدن آن و حتی حذف آن باشم. بنا بر این اجازه دهید یک توصیه به آقای ترامپ بدهم: ساکت باش و هیچ کاری انجام نده.

اما ریشه این نوع رویکرد در آمریکا که یک سوی آن حمایت آشکار از خشونت ها و سوی دیگرش توصیه به سکوت برای ثمربخشی است، چیست؟

مطالعه فصل هفتم سند « Which Path to Persia?» (كدام مسير به سمت ايران؟) با زیر عنوان «گزینه هایی برای یک استراتژی جدید آمریکایی درباره ایران» که از سوی موسسه مطالعاتی بروکینگز در ژوئن ۲۰۰۹ منتشر گردید و عنوان « الهام بخشيدن به شورش با حمايت از اقليت‌ها و گروه‌ها اپوزيسيون متمرکز » را دارد شاید ما را در یافتن این پاسخ کمک کند.

این سند از سوی موسسه مطالعاتی بروکینگز منتشر شد که بسیار راهبردی و مهم بود؛ خاصه آنکه همه از توجه ویژه کلینتون ها به این موسسه آگاه بودند. طرح اولیه این سند در ۱۶۴ صفحه در 10 ژوئن ۲۰۰۹ یعنی دو روز قبل از انتخابات 22 خردادماه 1388 رونمایی شد و تاریخ انتشار نشست اول نتیجه گیری در ۶۳ صفحه ، ۱۳ روز بعد یعنی فردای تمدید زمان رسیدگی به شکایات انتخاباتی بود.

موسسه بروکینگز (Brookings Institution) یک سازمان غیرانتفاعی آمریکایی از نوع اتاق فکر است که خود را فراتر از احزاب می داند و در زمینه تحلیل مسایل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی فعالیت می کند. این موسسه در سال 1916 میلادی تاسیس شده و یکی از قدیمی ترین موسسات در نوع خود می باشد و همینک یکی از سه اندیشکده برتر و تاثیرگذار امریکایی ها بشمار می رود و بعنوان ابدا ع کننده سیاست تحریم مجازات علیه کشورهای مخالف امریکا شناخته می شود.

با چنین پس زمینه ای، بروکینگز مامور به انجام پروژه ای شد تا مسولین امریکایی بتوانند نحوه مواجهه با ایران را برای خود ترسیم نمایند و آن را به یکی از مراکز خود بنام سابان متعلق به حاییم سابان میلیاردر صهیونیسم یهودی تبار سپرد تا این مرکز که برای تحلیل تخصصی مسایل مربوط به خاورمیانه تاسیس شده است، از طریق شش تن از برترین استراتژیست های خود نوع برخورد با ایران را طرح ریزی نمایند. كنت‌ ‌پولاك ، دانيل بايمن، مارتين اينديك، سوزان مالوني، مايكل ‌اُ‌هانلون و بوروس ريدل که هر یک کارنامه ای سرشار از مطالعه طولانی مدت بر روی ایران داشته اند. این سند 9 فصل داشت که هر یک، یکی از راهکارهای ممکن را بررسی و نقاط قوت و ضعف هر یک را کند و کاو کرده بود.

فصل هفتم که آن روزها بسیار مورد توجه قرار گرفت، درستی این گزاره را بررسی می کرد که «امریکا مي‌تواند به گروه‌ها اپوزيسيون خارج از ايران کمک مال و نظام کند تا به شورش گران حرفه‌ا تبديل شوند. برا نمونه مي‌تواند به گروه مجاهدين خلق کمک کند و آن‌ها را از تحريم خارج ساخته و بر عليه ايران تجهيز نمايد.»

نخست تبیین می کند که - حمايت از شورش دو هدف متفاوت مي‌تواند داشته باشد. « برانداز حکومت» یا « ايجاد فشار بر رو حکومت، به ويژه به عنوان اهرم فشار در هنگام مذاکره‌ امریکا با ايران»

در مقدمه تأکید می شود که یکی از نقاط قوت این رویکرد آن است که «آمریکا در طول سالیان گذشته دارای تجربه قابل توجهی از حمایت از شورشیان است و از موفقیت های زیادی برخوردار بوده است.» اما در ادامه یادآور می شود، «تنها گروه غيرقومي كه سازمان‌يافته است، سازمان مجاهدين خلق است كه حمايت مردمي ندارد.» و افزوده بود « آمريكا مي‌تواند به گروه‌هاي اپوزيسيون خارج از ايران كمك مالي و نظامي كند تا به شورشيان حرفه‌اي تبديل شوند. براي نمونه مي‌تواند به گروه مجاهدين خلق كمك كند و آنها را از تحريم خارج ساخته و بر عليه ايران تجهيز كند.»

اصلی ترین جمع بندی این فصل این است که چون امریکا احتمال برانداز را از طريق شورش قوميت‌ها و گروه‌ها اپوزيسيون ضعيف مي‌داند در نتيجه هدف اصل حمايت آن کشور، به خاطر داشتن برگ برنده هنگام استفاده از دیگر فصول – همچون تحریم، مذاکره یا استحاله از درون - است.

سند بروکینگز اگرچه محصول سال 8 سال پیش است؛ اما به نظر می رسد که در تمام سالهای گذشته بند به بند آن مورد توجه دولت اوباما و سپس ترامپ قرار گرفته است و با توجه به عقبه تحقیقاتی آن؛ همچنان می تواند معرف رویکرد واقعی دولت آمریکا باشد.

رصدی بر رسانه های معارض نشان می دهد یکی از اهتمام های چند سال است اخیر آنها، عادی سازی و ضروری سازی به خیابان ریختن برای اعتراض به وضع معیشتی است. رادیو زمانه، دویچه وله، رادیو فردا، صدای آمریکا، رسانه های سازمان منافقین و بی بی سی کوچکترین اعتراض های کارگری، صنفی و ... را به خوبی پوشش می دادند و بر آن تأکید داشتند. بدین شکل، عادی سازی و ضروری سازی استفاده از چنین ابزاری پیگیری شد و وقتی مردم در مقطعی سعی به استفاده از حق طبیعی خود در نقد دولت داشتند، گروه های آموزش دیده ذیل فصل 7 سند بروکینگز، برای اعمال خشونت و تغییر مطالبات وارد عمل شدند.

با مطالعه این رویکرد، می توان دریافت اتفاقاتی همچون ترور مردم در اجتماعات، به آتش کشیدن اموال عمومی و ... نه تنها در راستای پیام معترضین به وضع معیشتی نیست؛ که تنها دستاویزی برای آمریکا است تا در مصاف با ایران برگ برنده هایی داشته باشد، برگ برنده هایی که بر اساس اظهارات سندرز سخنگوی کاخ سفید، گویا این بار برای تشدید تحریم ها و افزایش دشواری معیشتی مردم مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

۱۳۹۶/۱۰/۱۷

اخبار مرتبط
نظرات کاربران
نام :
پست الکترونیک:
نظر شما:
کد امنیتی:
 

آخرین اخبار...