به گزارش نما، پلیس بودن از آن دست مشاغلی است که حضورش را در بیشتر مجموعه‌های تلویزیونی و فیلم‌های ایرانی شاهد هستیم. سوای ژانرهای پرطرفدار پلیسی و جنایی و مجموعه‌هایی که با همین مضمون با مشارکت و همیاری نیروی انتظامی کشور تهیه می‌شوند، در عمده ژانرهای دیگر شامل اجتماعی و خانوادگی و حتی طنز، در لحظاتی از قصه پای پلیس به داستان باز می‌شود و به کمک رفع گرفتاری‌های شخصیت‌ها می‌آید.
در مجموعه لیسانسه‌ها که این شب‌ها سری دومش روی آنتن بود، پلیس نقشی پررنگ‌تر از همیشه داشت و می‌توان گفت با تیزهوشی قلم سروش صحت و ایمان صفایی و صدالبته مشارکت خوب نیروی انتظامی، سیمای متفاوت و حتی شوخ از این نیروهای زحمتکش کشور به تصویر درآمده بود. در کنار بازی جدی بهنام تشکر در نقش جناب سروان، شخصیت ستوان نصیری با صدای خاص و موتور پلیسی و حضور همیشه در صحنه‌اش حسابی به چشم مخاطبان آمده و در اولین تجربه بازیگری مهدی ربیعی، او را به یکی از کاراکترهای محبوب این شب‌های تلویزیون تبدیل کرده است.
به عنوان اولین سوال باید این نکته را بپرسم که شما در زندگی واقعی هم پلیس هستید؟
(می‌خندد) نه، پلیس نیستم!
پس چطور در اولین تجربه جدی بازیگریتان توانستید شخصیت این پلیس را این‌طور ملموس و باورپذیر ایفا کنید؟ آشنایی‌تان با آقای صحت چگونه رقم خورد؟
علاقه به بازیگری مدت‌هاست در من وجود دارد و همین علاقه موجب شد از سال 84 سراغ تئاتر بروم. کارم را با بازی در ژانر کودک شروع کردم، دوره‌ای به کلاس‌های سیامک صفری رفتم و در چند مجموعه نقش‌هایی را بازی کردم تا نوبت به مجموعه «شمعدونی» سروش صحت رسید. قرار بود در آن مجموعه نقش یک پزشک را ایفا کنم اما بعد از چند بار رفت‌وآمد، نهایتا قسمتم نشد که این نقش را بازی کنم. در آنجا از آقای صحت و دستیارش خواهش کردم در ساخت پروژه‌های بعدیشان با من تماس بگیرند.
یعنی از همان ابتدا برای بازی در نقش ستوان نعیمی در نظر گرفته شده بودید؟
نه؛ کار اصلی من ساختمان است و از آنجا که با کارگران افغان در ارتباط هستم، در مجموعه لیسانسه‌ها قسمتی وجود داشت که برای بازی در آن به چند کارگر افغان احتیاج داشتند. به همین بهانه با من تماس گرفتند تا چند بازیگر به آنها معرفی کنم. من هم داشتم آنها را راهنمایی می‌کردم که چطور بازی کنند، آوازی به افغانی خواندم و آقای صحت ازم پرسید که دوست دارم بازی کنم یا نه؟ جواب من هم مسلما مثبت بود. ابتدا قرار بود نقش سرکارگر ساختمان را بازی کنم و بعد متوجه شدم به دنبال بازیگری برای ایفای نقش پلیس خاص داستان هستند. از چند نفر تست گرفتند و راضی نبودند. بعد من تست دادم و بازی‌ام مورد قبول واقع شد.
آن صداسازی و لحن خاص شخصیت از ابتدا در متن وجود داشت یا پیشنهاد خودتان بود؟
گویش را در ابتدا خودم انجام دادم؛ بعد آقای صحت شنیدند و خوششان آمد.
شخصیت ستوان نعیمی در فصل اول سریال کم‌رنگ‌تر بود و حالا در فصل دوم بیشتر شاهد بازی‌اش هستیم. به نظر می‌رسد این شخصیت به مرور در داستان پررنگ شد و از ابتدا قرار نبوده خیلی در مجموعه حضور داشته باشد؛ درست است؟
بله؛ وقتی فصل یک در حال ضبط بود، قرار شد من فقط در چند صحنه خارجی و خیابانی بازی داشته باشم. حتی قرار نبود کل بازی‌ام با این لحن و گویش باشد؛ تز فکری‌ام این بود که این پلیس هروقت جوگیر می‌شود یا پشت بی‌سیم است، لحن صدایش عوض شود و این‌طور صحبت کند.
ایده این صدا را از کجا گرفتید؟ تقلیدی از دوبله فیلم‌های وسترن است؟
عده‌ای به یاد فیلم‌های وسترن افتاده‌اند و عده‌ای هم فکر می‌کنند لحن حامد بهداد را تقلید می‌کنم! این صدا به شخص خاصی ربط پیدا نمی‌کند. در چند سکانس اول، لحن دیالوگ‌گویی‌ام کاملا عادی بود و فقط پشت بی‌سیم عوض می‌شد. بعد آقای صحت تصمیم گرفت در همه صحنه‌ها این‌طور صحبت کنم و لحنم ادامه پیدا کرد.
ادامه دادن این لحن صدا و فرم صورت شاید برای چند سکانس کار ساده‌ای باشد؛ اما هرچه شخصیت پررنگ‌تر می‌شود کار دشوار شده و به حنجره بازیگر فشار می‌آورد. این نوع بازی کردن برای شما سخت نبود؟ اذیت نمی‌شدید؟
دقیقا. بازی کردن در نقش‌های تیپیکال دشواری‌اش دوچندان است؛ چرا که هم باید روی دیالوگ تمرکز کرد و هم تیپ را نگه داشت. البته من شخصا صداسازی را دوست دارم و تقلید صدا را سال‌هاست که دنبال می‌کنم. ضمن این‌که سروش صحت حتی روی آکسان کلمات بازیگران هم حساس است، بارها برداشت بازیگران را تکرار می‌کند. کار کردن با او برایم به منزله دانشگاه بود.
نکته‌ای که ستوان نعیمی را در میان دیگر پلیس‌های مجموعه‌های تلویزیونی متمایز می‌کند، جنس فانتزی و نوع شوخی‌های آن است؛ همکاری نیروی انتظامی در شکل‌گیری این شخصیت چقدر بود؟ چه بازخوردهایی از سوی آنها دیدید؟
برخوردهایی که من از جانب پلیس‌ها و دیگر شاغلان نیروی انتظامی دیده‌ام، بسیار خوب است و تا به حال هیچ‌کس را ندیده‌ام که از این شخصیت ناراحت باشد. فرهنگ ما به مسیری رفته که با هیچ‌کس نمی‌توان شوخی یا حتی انتقاد کرد اما لیسانسه‌ها مجموعه‌ای طنز است و از فصل اول تلاش کرده این فرهنگ را جا بیندازد که می‌توان با همه شوخی کرد. درست است که در این مجموعه با پلیس‌ها شوخی کردیم، اما شوخی‌هایمان از اقتدار آنان کم نکرد. ستوان نعیمی گرچه جوگیر است، اما در همه صحنه‌ها بسرعت ظاهر می‌شود و هیچ مجرمی از دستش در نمی‌رود. حتی نوع دیالوگ‌گویی‌اش که فعل ندارد هم به دلیل همین سرعت عملش است.
بازخورد مخاطبان چطور است؟
دلم نمی‌خواهد حرفم حمل بر خودپسندی باشد؛ اما رفتارهایی که از جانب مردم و در سطح جامعه می‌بینم برایم باورنکردنی است. انگار این موفقیت یکشبه رخ داده و همه از نقشم استقبال کرده و دوستم دارند. حتی بچه‌های کوچکی که همبازی دخترم هستند مرا می‌شناسند و می‌گویند مجموعه را نگاه می‌کنند. این اتفاق خوبی است که ارتباط مردم را با پلیس در جامعه، بیش از پیش مهربانانه کرده است و شاهد تاثیرات مثبت نقش بویژه روی کودکان هستیم.
پس با وجود این همه استقبال به نظر می‌رسد در آینده شما را بیشتر در قالب بازیگری مجموعه‌های مختلف ببینیم!
بله؛ مدت‌ها بود دنبال بازیگر شدن بودم و برای رفتن مقابل دوربین لحظه‌شماری می‌کردم. واقعا از آقای صحت به خاطر اعتمادی که به من کرد سپاسگزارم؛ چون من در جاهای دیگری هم تست داده بودم و هیچ‌جا این برخورد خوب را ندیدم. حتی عده‌ای پیشنهاد می‌کردند پول بدهم تا بازیگر شوم! اما در لیسانسه‌ها این‌طور نبود و سفارشی‌کاری نمی‌دیدیم.
آقای بازیگر: ادای حامد بهداد را درنمی‌آورم!
در مجموعه لیسانسه‌ها كه این شب‌ها سری دومش روی آنتن بود، پلیس نقشی پررنگ‌تر از همیشه داشت و می‌توان گفت با تیزهوشی قلم سروش صحت و ایمان صفایی و صدالبته مشاركت خوب نیروی انتظامی، سیمای متفاوت و حتی شوخ از این نیروهای زحمتكش كشور به تصویر درآمده بود.
۱۳۹۶/۱۱/۴
