بازی در زمین حریف

خلاصه دشمنی امریکا، اروپا، رژیم صهیونیستی و دنباله‌های منطقه‌ای آن‌ها با ایران این است که اراده و خواست و منافع نامشروع خود را بر ایران تحمیل و با اشتهای سیری‌ناپذیر خود اگر بتوانند با براندازی و حاکمیت مجدد بر مردم و نظام ایران، به رؤیا‌های خود جامه عمل بپوشانند. در تمامی ۴۰ سال گذشته برخلاف گفته ناقص آقای دکتر روحانی، آن‌ها فقط به دنبال سکوت ایران در قبال اقدامات غیرمشروع و غیرانسانی و سیاست‌های استعماری آن‌ها نبوده‌اند بلکه به دنبال همراه شدن ایران با اقدامات و سیاست‌های‌شان بوده‌اند که جز منافع و مصالح ملت‌های منطقه با منافع و اراده و ارزش‌های مردم نیز در تضاد است تا ایران اسلامی بخشی از جعبه ابزار آن‌ها باشد. در چنین شرایط و روندی این قاعده رفتاری خانواده استعماری غرب در تعامل با ایران حاکم بوده و از تمامی ابزار‌های غیرانسانی، غیرقانونی و وحشیانه هم بهره برده‌اند. آن‌ها نمی‌خواهند ایران در مقابل داعش ساکت و بی‌حرکت باشد بلکه می‌خواهند آن‌ها را در تروریسم ابزاری غرب و حتی علیه مردم خودمان همراهی کنیم و تسلیم شویم. فلسفه تحریم‌های امریکایی و غربی و به ویژه اقدامات ترامپ این است که اگر بر ایران فشار را افزایش دهیم تسلیم می‌شوند و این کلام را یک مقام سعودی در مورد یمن و شهر حدیده هم تکرار کرد که به معنی ادامه سیاست جنگ‌افروزی و جنایت در این کشور مظلوم است و ترامپ و صهیونیست‌ها و اروپایی‌ها و بقیه نوچه‌های‌شان امیدوارند با فشار به ایران، خواسته‌های نامشروع آنان را نه تنها در سیاست منطقه‌ای، بلکه در سیاست‌های داخلی و ملی بپذیریم. اروپا قریب هفت ماه است که ایران را با وعده‌ای شکلاتی در برجام نگه داشته است، حال آنکه از یک سال قبل سیف در بانک مرکزی و مقامات وزارت خارجه تأکید دارند برجام برای ایران مساوی صفر است. اگر چنین است که واقعیت تلخی است. بیانیه مذاکرات اخیر در بروکسل از سوی اتحادیه اروپا و خانم موگرینی نشان می‌دهد که دیپلماسی روحانی- ظریف، به تدریج در حال پذیرش خواسته‌های منطقه‌ای ترامپ و اجرای آن به‌وسیله اروپاست. با اینکه فرصت‌های گرانبهای اقتصادی در عراق و سوریه داریم، ماه‌هاست که دولت روحانی، به انتظار معجزه اروپایی نشسته و زمینه‌های گسترده اقتصادی در عراق و سوریه و منطقه را مسکوت گذاشته‌اند تا امریکا در عراق، برای تمامی فرصت‌های ایران برنامه‌ریزی کرده و برق و گاز و مناسبات بانکی- مالی و اقتصادی را مسدود کند. وزیر محترم خارجه پالس پولشویی می‌دهد، مذاکرات منطقه‌ای در بروکسل فعالانه در حال پیگیری است و در داخل کشور به کسانی که در نامه به اوباما خواستار تحریم ایران شده‌اند، پست‌های حکومتی پیشکش می‌کنند.
مذاکره با وزیر خارجه انگلیس، رسماً از مسائل برجام فراتر رفته و موضوعات منطقه‌ای، حقوق بشری و... را دربرمی‌گیرد. امروز بحث از این نیست که در ازای التزام ایران به برجام، تعهدات ناقص غربی اجرا شود بلکه به جز التزام کامل ایران در مقابل هیچ، در یک شیب ملایم، امتیازدهی آرام منطقه‌ای نیز همانند سیر مذاکرات برجام هسته‌ای به راه افتاده است و نه تنها برای مشکلات اقتصادی و تنگنا‌های معیشت مردمی اقدام مؤثر انجام نمی‌شود، بلکه فرصت‌های اقتصادی منطقه‌ای نیز در حال فرسایش دادن است. این سیاست‌ورزی و دیپلماسی، چه سهوی و به دلیل فقدان قدرت مدیریت و چه عمدی، فقط یک مفهوم را کامل می‌کند که به‌جای برهم زدن بازی و دشمنی حریف، در زمین حریف بازی می‌کنیم.