بالیدن بدون نالیدن ممكن است؟

ديروز پيامكي به دستم رسيد كه در آن بدون مقدمه و موخره به نقل از يكي از بزرگان عنوان شده بود:« محرم و صفر ماه باليدن هم هست نه فقط ناليدن! تمرين خوب نگريستن هم هست نه فقط خوب گريستن! » در اولين مواجهه تصور كردم اين پيامك صرفا پيامكي است مانند ساير پيامك ها كه دوستان به همديگر مي فرستند اما بعد متوجه شدم كه اين پيام طي يك اقدام سازماندهي شده در تيراژ گسترده اي براي بسياري فرستاده شده است. تاكيد بر عقلانيت و نگرشهاي صواب در سوگواري اباعبدالله الحسين(عليه السلام) حرف درستي است كه ناشي از فلسفه بلند عاشوراست و از زبان آن بزرگ بيان شده است اما بخش نگران كننده اين پيامك بازي گفتماني با كلمات براي القاي يك باور سكولار در بين عزاداران حسيني(عليه السلام) است كه بدون «بكاء» و «ابكاء» نيز مي توان به ولايت تولي و از دشمنان ولايت تبري داشت. اين حركت تلاشي معنادار براي تهي كردن هويت اصيل عزاداري ها در ايام ماه محرم است. چرا كه مي خواهد به مخاطب خود بباوراند چشمي كه بر حسين نگريسته باشد نيز مي تواند خوب بنگرد و يا كسي كه بر مصائب عاشورا نناليده باشد مي تواند به اين حماسه عظيم و تاريخ ساز ببالد! اين حركت مشكوك زماني معنادارتر مي شود كه در فضاي مجازي و همچنين برخي شبكه هاي ماهواره اي انگليسي و ضد انقلاب در آستانه محرم يك مستند موهن و حقير تحت عنوان«مغزشويي مقدس» منتشر مي شود كه به دنبال اباحي گري و بازي با مقدسات مردم در مجالس روضه و مداحي است. البته از انگليسي ها و ضد انقلاب كه بيشترين لطمه را از مراسمات عزاداري اباعبدالله الحسين(عليه السلام) خورده اند بعيد نيست كه بخواهند با اين هويت اصيل كه به تعبير حضرت امام خميني(ره) «اسلام را زنده نگه داشته است» بازي كنند اما جاي تاسف اينجاست كه برخي در داخل نيز ندانسته در بازي مشكوكي وارد مي شوند كه منشا آن جايي نيست جز توطئه هاي خناسانه استعمار پير و جريان انحراف.
اشك و گريه بر مصيبت امام حسين (عليه السلام) سكه اي طلايي است كه يك روي آن عشق به امام حسين(عليه السلام) و روي ديگر آن تبري از دشمنان ولايت است. گريه به حال مردمي است كه عزيزترين انسان زمان را پاي منافع زودگذر دنيا قرباني كردند و نداي «هل من ناصر» او را بي پاسخ گذاشتند. گريه بر مصيبت عاشورا گريه بر عقل بي عقال انسان است كه بر انسانيت مي تازد.
در اين بكاء مقدس آن قدر تاثير و فضيلت است كه حتي ائمه اطهار (عليهم السلام) در سفارشات فراواني از عزاداران حسيني(عليه السلام) خواسته اند كه اگر حال گريه ندارند تباكي كنند و خود را به حالت گريه بزنند.شيخ جليل جعفر بن قولويه در كامل از ابن خارجه روايت كرده است:«روزي در خدمت امام صادق (عليه السّلام) بوديم و امام حسين (عليه السّلام) را ياد كرده و از او نام برديم. حضرت صادق (عليه السّلام) بسيار گريستند و ما نيز به تبع ايشان گريستيم. پس حضرت صادق (عليه‎السّلام) فرمودند كه امام حسين عليه السّلام مي‎فرمود من كشته گريه و زاري (اشك) هستم نام من در نزد هيچ مومني برده نمي‎شود مگر آنكه محزون و گريان مي‎شود.»
در همين خصوص حضرت آيت الله مهدوي كني در گفتگو با «آدينه تهران» هفته نامه ستاد نماز جمعه تهران خطاب به وعاظ و روحانيوني كه مراسمات عزاداري را در سرتاسر كشور برگزار مي كنند، فرمودند:«مديريت احساسات جامعه و پيوند و ارجاع تمام مصائب به مصيبت سيد الشهدا عليه السلام نكته اي است كه مد نظر امامان قرار داشته است و در روايت حضرت رضا فرمود: (إن كنت باكياً لشي فابك للحسين) ...مجالس سوگواري سيد الشهدا عليه السلام در طول تاريخ باعث ترويج اسلام ناب محمدي صلي الله عليه و آله و بسط فرهنگ عزت و جهاد بوده است. اظهار حزن، و شركت در اندوه ولي خدا، تولّي انسان به ولايت الهي را تقويت نموده و اظهار برائت از دشمنان جريان حق، نيز به تقويت تبرّي مي انجامد، تولي و تبري، حركت انسان در مسير قرب الي الله را تنظيم مي كند.»
گريه بر مصائب عاشورا يك پيوند عاطفي و احساسي عميق با ولي زمان است. گريه بر امام حسين(ع) نه از سر عجز است و نه از سر ترس از آينده. اين اشك و گريه نمايانگر پيوند عاطفي با اهداف ابا عبدالله(عليه السلام) است. اين گريه نوعي اعلام وفاداري از سر بصيرت و اخلاص است. و مگر كسي هست كه به فلسفه عاشورا پي ببرد اما بر اباعبدالله (عليه السلام) نگريد. مگر مي شود حماسه بي بديل عاشورا را در ذهن تصوير كرد اما اشك نريخت.