اسلام اگرچه دینی کاملاً اجتماعی است ولی در کنار اهمیت و توصیه فراوان به تشکیل اجتماعات مسلمین از جمله نماز جماعت و جمعه و... ولی به موضوع خلوت با خدا نیز توصیه می کند. گویا ذات انسان در کنار همه فعالیت های اجتماعی و مشغله‌های روزمره نیاز مبرمی به خلوت و راز و نیاز با مبدأ و منشأ عالم خلقت و خدای خود دارد.
نقل شده که به حضرت موسی (ع ) وحی شد: «ای موسی! کسی که می‌گوید من خدا را دوست دارم، اما شب - هنگامی‌که تاریکی همه جا را فرا می‌گیرد - به خواب می‌رود و به یاد من نیست، دروغ می‌گوید!»
نکته مهم در ادامه روایت است که خداوند می‌فرماید: «أَ لَیْسَ كُلُّ مُحِبٍّ یُحِبُّ خَلْوَةَ حَبِیبِِ!؟» آیا می‌شود برای کسی زمینه خلوت با محبوبش فراهم شود و خودداری بکند؟!
حقیقت هم این‌گونه است مگر می‌شود ما منتظر کسی باشیم و وقتی زمینه ملاقات فراهم شد بخوابیم!
در روایتی امام صادق (ع) می‌فرماید: «آیا هر عاشقی دوست ندارد که با معشوقش خلوت کند؟»
همان گونه که امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند: «خلوت گزیدن، آسایش عبادتگران است».
آنچه انسان در تنهایی و خلوت از عبادت می چشد و در می یابد، بسیار ارزشمندتر و شیرین تر از چیزی است که در میان غوغای اجتماع از عبادت خود درک می کند. از این رو امام علی (ع) می فرمایند:
«در خلوت گزیدن برای عبادت خدا، گنجینه های سود است»
در بین اعمال سال، اعتکاف بهترین زمان برای خلوت با خداست که متاسفانه امسال عاشقان مناجات با خدا از آن محرومند.
اما در این ایام ماه رجب و اعمال و ادعیه زیبا و فراوان آن چه خوب است که ما ساعتی از شبانه روز ترجیحاً ساعتی از شب را برای خلوت و مناجات و معاشقه با معبود خویش اختصاص دهیم تا بدون حاجب و دربان و هیچ فاصله‌ای به عبادت بپردازیم و تازه حلاوت و شیرینی واقعی مناجات را دریابیم.
خلوتی برای خودمان فراهم كنیم
آنچه انسان در تنهایی و خلوت از عبادت می چشد و در می یابد، بسیار ارزشمندتر و شیرین تر از چیزی است كه در میان غوغای اجتماع از عبادت خود درك می كند.
۱۳۹۹/۱۲/۷
