انتخاب شخص یا شخصیت؟!

ماه‌های منتهی به انتخابات همان‌طور که شاهد آن هستیم نزاع بر سر فرد منتخب هر جریان اوج می‌گیرد و حالا در انتخابات پیش‌رو، با وجود گستردگی شبکه‌های اجتماعی و تلاش بیشتر کاندیدا‌های احتمالی برای جذب نظر و نگاه ملت، جنجال‌ها و هیاهو‌ها بیشتر هم شده است. عمده این دعوا‌ها بر سر اشخاص است. گروهی شخصی را مناسب و گروهی دیگر نامناسب می‌دانند و جالب آنکه هر کدام نیز تلاش می‌کنند شاخص‌های متداول رئیس‌جمهور صالح را به قامت فرد مورد نظر خود دوخت و دوز کنند.

این روالی بوده است که در ادوار گذشته انتخابات نیز طی شده و بدین ترتیب جریان سیاسی انتخابات شخص‌محور جلو رفته است. در نتیجه شاهد بوده‌ایم در ادواری همچون دوره کنونی هواداران پس از رأی آوردن کاندیدشان و گذشت چند ماه از عملکرد او اعلام برائت و پشیمانی کرده‌اند و حتی از او تبری جسته‌اند. به نظر می‌رسد برای خاتمه بخشیدن به این وضعیت که هر چه جلوتر نیز می‌رویم با توجه به پیچیدگی شرایط سیاسی و اجتماعی، ضربه بیشتری به کشور می‌زند گردش از شخص‌محوری به برنامه‌محوری ناظر به مسائل کشور است. در واقع جریان رسانه‌ای می‌تواند از هم‌اکنون بازی انتخابات آینده را نه بازی بر سر چهره‌ها و شعار‌های جوگیرانه انتخاباتی‌شان بلکه بازی بر سر مسائل و مشکلات اصلی کشور و راه‌حل‌های آن‌ها تعریف کند و سپس اگر دعوایی هم بر سر اشخاص شکل می‌گیرد دعوایی بر سر توان افراد برای حل مشکلات اولویت‌دار باشد نه بر سر مسائل انتزاعی و ذهنی.

برای مثال می‌توان گفت در دولت آینده با احتمال ماندگاری تحریم‌ها شش مسئله مهم «ساماندهی نظام مالیاتی»، «اصلاح نظام توزیع کالا‌های اساسی»، «رونق تولید»، «مبارزه با فساد از درون دولت و پیشگیری»، «مسکن» و «کنترل گرانی و بهبود معیشت» مسائل اساسی کشور خواهد بود که بایستی دولت با همراهی مجلس به حل و ساماندهی آن‌ها بپردازند. اگر این رویه در پیش گرفته شود دیگر مسئله این نیست که چه کسی رئیس‌جمهور خواهد شد بلکه مسئله این است که چه طرح و برنامه‌ای برای چهار سال آتی کشور با انتخاب مردم در پیش خواهد گرفته می‌شود و رئیس جمهور آینده نه یک شخص بلکه شخصیتی است که می‌تواند شعار «غصه بزرگ راه حل دارد» را محقق سازد. حتی می‌توان پیشنهاد کرد که مناظرات انتخاباتی نیز حول مسائل مصداقی اولویت دار کشور برگزار شود تا کاندیدا‌ها به جای هوچیگری و زیر و رو کردن پرونده‌های یکدیگر به رقابت بر سر برنامه‌های خود بپردازند. با حساب جریان رسانه‌ای نیز اگر به قصد هدایت جریان انتخابات به سمت بهترین حالت ممکن در تلاش است بایستی مطلبه خود را از اشخاص به سمت برنامه‌ها سوق دهد.
البته مراد از آنچه که گذشت نه پراگماتیسم (عمل‌گرایی) است بلکه مراد توجه دادن به برنامه‌هایی است که بتواند در چارچوب گفتمان انقلاب اسلامی غصه بزرگ ملت را درمان سازد که اگر این نشود باز هم کسانی پیدا می‌شوند که با دست خالی و بی‌هیچ برنامه‌ای با سفسطه‌بازی و رقیب‌هراسی چهار سال معیشت مردم را گروگان چرخ چرخ‌های خود می‌کنند.