صحبت‌های دیروز پدر محمدرضا و محمدعلی گرایی، دو ملی‌پوش کشتی فرنگی که این هفته‌ها خود را برای درخشش در المپیک آماده می‌کنند، پرده از یک زخم کهنه برداشت. مشکل اشتغال قهرمانان و مدال‌آوران، مشکلی است که گویا قرار نیست حل شود و دغدغه خیلی از قهرمانانی است که در ورزش ایران برای افتخار‌آفرینی تلاش می‌کنند، اما اکثر آن‌ها از کمترین حق و حقوقی که مانند سایر جا‌های دیگر دنیا باید به آن‌ها اختصاص یابد محروم هستند.
بی‌توجهی به مسئله اشتغال مدال‌آوران در شرایطی است که سال‌ها از تصویب قانون اشتغال قهرمانان می‌گذرد، قانونی که طبق آن دولت باید زمینه استخدام «قهرمانان بازی‌های المپیک شامل نفرات اول تا سوم و قهرمانان اول و دوم مسابقات قهرمانی جهان و نفرات اول، دوم و سوم بازی‌های آسیایی و مسابقات جهانی در رشته‌های ورزشی، مقام اول تا سوم مسابقات جام جهانی فوتبال، بسکتبال و والیبال و همچنین یکی از فرزندان قهرمانان بازی‌های پارالمپیک شامل نفر اول در رشته‌های فردی و کلیه نفرات در رشته‌های گروهی» را فراهم کند و این ورزشکاران در دستگاه‌های دولتی مشغول به کار شوند.
با وجود گذشت ۲۴ سال از تصویب آیین‌نامه جذب و استخدام قهرمانان، اما این قانون هیچگاه به صورت کامل در ورزش کشور اجرایی نشده و آن‌طور که سال گذشته مسئولان وزارت ورزش هم اعتراف کردند، خیلی از دستگاه‌های دولتی با وجود الزامی بودن اجرای قانون از زیر بار استخدام ملی‌پوشان مدال‌آور شانه خالی می‌کنند. مشکلی که باعث شده خیلی از مشمولان قانون استخدام قهرمانان همچنان نتوانند از این ظرفیت برای حل مشکل اشتغال‌شان استفاده کنند و قول و قرار‌های مسئولان هم با وجود نامه‌نگاری‌هایی که برخی از این مدال‌آوران مانند برادران گرایی انجام داده‌اند، بی‌نتیجه مانده است. مقام بالاتر دستور استخدام می‌دهد، اما در رده‌های پایین‌تر عنوان می‌شود که «امکان استخدام مهیا نیست!»
اجرای نصفه و نیمه قانون استخدام و جذب قهرمانان در شرایطی است که نه وزارت ورزش و نه کمیته ملی المپیک آن‌طور که انتظار می‌رود برای حل این مشکل وارد عمل نشده‌اند و از ظرفیت‌های رایزنی با مقامات عالیرتبه دولت برای اینکه دستگاه‌های دولتی زیر بار اجرای این قانون بروند، کمتر استفاده شده است. البته تلاش‌هایی برای تعداد اندکی از قهرمانان که با چنین مشکلی روبه‌رو بوده‌اند از سوی مسئولان ورزش انجام شده، اما بیشتر مدال‌آوران از چنین حمایت‌هایی از سوی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بی‌بهره بوده‌اند.
اجرای کامل و بدون، چون و چرای قانون جذب و استخدام قهرمانان به همت مدیران و مسئولانی احتیاج دارد که در بخش‌های کلان ورزش پست گرفته‌اند و یکی از وظایف اولیه این مسئولان چه وزیر ورزش و معاونانش و چه رئیس کمیته ملی المپیک و رؤسای فدراسیون‌ها، استفاده از تمام ظرفیت‌ها برای حل مشکل قهرمانانی است که حق قانونی‌شان هم نادیده گرفته می‌شود.
در این مسیر همه ملی‌پوشانی که مشمول این قانون می‌شوند باید به یک چشم از سوی مسئولان دیده شوند، به خصوص که در سال‌های اخیر دیده شده برخی از مسئولان هر کاری از دست‌شان برمی‌آید برای برخی از قهرمانان که عنوان نورچشمی گرفته‌اند انجام داده‌اند، اما در مقابل بخش زیادی از جامعه ورزش از این رسیدگی‌ها محروم بوده‌اند.
به همین خاطر برای جلوگیری از تکرار دردنامه‌هایی مانند صحبت‌های دیروز پدر برادران گرایی قهرمانان کشتی فرنگی، باید مسئولان ورزش یک‌بار برای همیشه با رایزنی‌های مدیریتی که انجام می‌دهند، این مشکل را برای همه کسانی که مشمول این قانون می‌شوند حل کنند، به طوری که تمام دستگاه‌های دولتی پای کار بیایند و به وظیفه‌ای که در قبال یک قهرمان دارند عمل کنند.
قطعاً اجرای کامل قانون استخدام و جذب قهرمانان علاوه بر اینکه دغدغه‌های ملی‌پوشان را بسیار کمتر از همیشه خواهد کرد، برای ورزشکارانی که تازه می‌خواهند وارد ورزش قهرمانی هم شوند یک پیام مهم خواهد داشت، اینکه مسئولان قدر افتخارآفرینی‌های‌شان را می‌دانند و دیگر دغدغه شغلی نخواهند داشت.
