ر‎ها كن و برو!/مؤمن این دو ویژگی را ندارد/برای رسیدن به شهود چه كنیم؟

ر‎ها کن و برو!

کسی که می‎بیند توان این مسئولیت را ندارد که در سطح اجتماع مسلمین یا هر محیط دیگر، زمینه تربیت انسان‎‎ها را فراهم کند و دستورات الهی را انجام دهد، نباید کار را بپذیرد، چه رسد به این‎که برای رسیدن به آن منصب و پست، تلاش و رقابت کند! لذا اگر کسی علم دارد که ناتوان است ولی درعین‎حال خودش را در معرض این مسئولیت‎‎ها قرار دهد، معلوم می‎شود که متدین واقعی نیست. یک وقت هست که نمی‎داند، وقتی وارد کار شد، می‎فهمد که نمی‎تواند، اگر متدین است، باید کار را ر‎ها کند و برود.



مؤمن این دو ویژگی را ندارد

پیغمبر اکرم‎(صلّیاللهعلیهوآلهوسلّم) فرمودند: «خَصْلَتَانِ لَا تَجْتَمِعَانِ فِی مُؤْمِنٍ الْبُخْلُ وَ سُوءُ الظن بِالرّزْق‎» دو خصلت هیچ‎گاه برای مؤمن به‎وجود نمی‎آید: بخل و سوءظن به رزق. این روایت خیلی ظرافت‎کاری دارد. «اعتراف به ربوبیت» یک وقت «زبانی» است، یک وقت «اعتقاد عقلی» است و یک وقت از واردات قلبی است که اسم آن می‎شود «ایمان». همینکه بگوییم: «ایمان»، می‎شود «امر قلبی». کسی که به ربوبیت حق اعتقادِ قلبی داشته باشد، بخیل نمی‎شود و سوءظن نسبت به رزق پیدا نمی‎کند. حضرت این مطلب را خیلی صریح بیان می‎کنند.



مانع اصلی چیست؟

این را بدانید آن‎چه که مانع است، تعلقات نفسانی است. «تعلقات نفسانی، مانع است»؛ نه می‎گذارد حق را تشخیص دهی، نه راه رسیدن به حق را، نه حرکت در راه حق را و نه می‎گذارد پایداری در این راهکنی. اگر این‎ها را کنار بگذاری، حق می‎درخشد؛ راهش را هم خودش نشان می‎دهد. بعد هم وقتی زیبایی‎اش را دیدی، به حرکت می‎افتی. مانع همه اینها، تعلقات نفس است. علی(علیه‎السلام) بعد از این جملات به «استقامت» و «صبر» سفارش می‎کنند؛ «وَالِاسْتِقَامَه الِاسْتِقَامَه ثُم الصبْرَ الصبْرَ وَ الْوَرَعَ الْوَرَعَ إِن لَکمْ نِهَایه فَانْتَهُوا إِلَی نِهَایتِکمْ» بر شما باد به پایداری، پایداری؛ سپس به صبر، صبر؛ ورع و پرهیزکاری؛ همانا برای شما پایانی است، پس خویش را به مقصد خویش برسانید!



بعضی‎ها حق را تشخیص دادند اما...

علی(علیه‎السلام) فرمود: از حق دست برندارید! از این جمله معلوم می‎شود که نظر حضرت به عده‎ای بوده است که حق را تشخیص دادند، راه رسیدن به آن را هم پیدا کردند و چهبسا مدتی هم در آن راه قدم گذاشتند، بعد عواملی موجب شد که دیگر پایداری نکردند. «فَلَا تَزُولُوا عَنِ الْحَق وَ وَلَایه أَهْلِ الْحَق فَإِنه مَنِ اسْتَبْدَلَ بِنَا هَلَک» چقدر زیبا میگوید. این‎ها از حق کناره گرفتند و رابطه‎شان را با کسانی که راهبران به‎سوی حق بودند و در مسیر حق راه‎بر بودند، قطع کردند و برای همین هلاک شدند.



برای رسیدن به شهود چه کنیم؟

... آن‎هایی که می‎خواهند به شهود برسند باید همین مسیر شرع را بروند. این را بدانید که از نظر مقامات معنوی راهی جز همین راه شرع نداریم؛ یعنی ترک محرمات و اتیان واجبات. خیال نکنید ذکر و وِرد و امثال این‎ها آدم را به‎جایی می‎رساند! اگر این نباشد، همه آن‎ها بی‎اثر است. گاهی به من مراجعه می‎کنند و می‎گویند چه‎کار کنیم؟ می‎گویم این اداواطوار درآوردن یعنی چه؟! اگر واقعاً می‎خواهی معصوم شوی، با ترک محرمات و اتیان واجبات، می‎شوی معصوم؛ مستحبات و مکروهات هم پیشکِشت! این را مقید باشید. بنا نیست ‎نعوذ بالله، انسان یک زبان افسارگسیخته داشته باشد، چشم افسارگسیخته داشته باشد، گوش افسارگسیخته داشته باشد، اعضاء و جوارح ظاهری‎اش از نظر مسائل شرعی اصلاً رعایت نکند، بعد این با ذکر و وِرد به مقامات معنویه برسد. نهخیر! معلوم می‎شود که هیچ درک نکرده‎ای معارف اسلام را...



راه نجات از خطر

من می‎خواهم امشب و در این جلسه به جوانان توصیه کنم که مواظب باشید! می‎خواهند شما را به لاابالیگری بکشانند. این‎ها دشمنان اسلاماند که شما را به لاابالیگری می‎کشانند. می‎خواهند روحیه تعبد را از شما بگیرند. مواظب باشید و این را حفظ کنید! بهخصوص این گوهر گرانبها را حفظ کنید! نکند یک وقت آن طرف، دلهایتان را از حسین جدا کنند! خطر آن‎جا است! بدانید نجات‎دهنده شما هم همین پیوند با حسین است!
منبع:هفته نامه پنجره