محمدمهدی اسلامی - در جلسه رونمایی از تقریظ مقام معظم رهبری بر کتاب «ایستگاه خیابان روزولت» حاضر بودم. این تقریظ از چند جهت بداعت داشت. اولا عموم تقریظ‌هایی که اجازه انتشار یافته، بر کتاب‌های حوزه دفاع مقدس بوده است ولی این کتاب درباره بخشی از حوادث سال‌های اول انقلاب اسلامی است، به طبع، این کتاب از انتشاراتی غیر از حوزه هنری و روایت فتح بود. ثانیا کتاب روایت خاطرات نیست، پژوهشی است که در هر برگ آن ارجاع‌هایی به اسناد وجود دارد. سوم آنکه متن تقریظ به تفصیل بود و حاوی عباراتی متمایز بود از جمله عبارت «باید از نویسنده‌ی این کتاب و تلاش ارزشمندش قدردانی شود.»
بسیاری از شخصیت‌های فرهنگی مطالبی درباره کتاب نوشتند، شاید در تجاوب این انتظار امام امت؛ در این یادداشت‌ها مواردی شباهت به متن تقریظ وجود داشت. از جمله این فراز که «ما به جنگ روایتها در پیکارهای جهانی توجه لازم را نکرده‌ایم و دشمنان و بدخواهان ما از غفلت ما بهره برده و بسیاری از حوادث را وارونه نشان داده‌اند.»
یکی از این یادداشت‌ها به مسئول بزرگ‌ترین مرکز اسنادی تعلق داشت که از دلایلی که برای علت عدم انتشار روایت‌های دقیق، مستند و معتبر توسط پژوهشگران قائل شده را «عدم دسترسی به برخی اسناد و مدارک» دانسته و در فراز دیگر از کم‌عملی و گاه بی‌عملی مؤسسات پژوهشی و دستگاه‌های مرتبط با این موضوع سخن گفته است.
مخاطب این بایدها کیست؟
تجواب به رهبری در نوشتن یادداشت نیست، لطفا همین نکاتی که نوشته‌اید را در برنامه اجرایی خود قرار دهید.
