ما به امید زنده ایم

این روزها موضوع ربودن امام موسی صدر و زنده بودن ایشان بیش از گذشته مطرح می شود. از آن جمله اظهارات یک مقام مسئول است: "اطلاعات درباره‌ي امام موسي صدر ضد و نقيض است و به دليل اين‌كه كساني كه در موضوع امام موسي صدر در ليبي مطلع بودند سر به نيست شدند، اطلاعات ميداني وجود ندارد اما قرائن حاكي از شهادت ايشان است".
 یکم: امام صدر یا شهید صدر ؟
اخباری که اخیرا منتشر شده و صحبت های نقل شده از گروه لبنانی سفرکرده به لیبی، گواه زنده بودن امام موسی صدر است. مثلا  وزیر خارجه لبنان، پس از سفر اخیرش به لیبی گفت مطمئن است امام موسی صدر و دو همراهش همچنان زنده اند.  اما آن قرینه هایی که دال بر شهادت امام موسی است، چیست؟ با مروری بر قرائن موجود و اخبار جسته و گریخته به این نتیجه می رسیم که این قرینه ها دو دسته اند: نقلی و عقلی.
الف) قرینه های نقلی: قرینه های نقلی که به آن ها استناد می شود  تا آنجا که بنده مطلع هستم- هیچ کدام قابل اتکا و استناد کامل نیستند زیرا یا خود شخص پس از مدتی حرفش را پس گرفته، یا شخص دیگری با همان اعتبار یا معتبر تر آن خبر را تکذیب کرده و یا قرینه های دیگر آن خبر را بی اعتبار می کنند. برخی از اخبار و نقل هایی هم که از وابستگان قذافی به دست می رسد به قاعده "إِن جَآءَكُمْ فَاسِقُ بِنَبَإٍ فتبيّنوا" (سوه حجرات، آیه 6) قابل اعتنا نیستند.
ب) قرینه های عقلی: آنچه بنده تا به حال تحت عنوان استدلال و قرینه عقلی برای شهادت امام موسی صدر شنیده ام یا ناظر به کهولت سن ایشان و شرایط سخت زندان بوده و یا مبتنی بر سفاکی و خونخواری قذافی و رفتار شناسی دیکتاتورها به ویژه در لحظات آخر حکومت. اما آیا این استدلال ها توان ایستادگی در برابر اصل حیات امام تا زمان یقین پیدا کردن به خلاف آن را دارند؟
بنده نتیجه می گیرم که قرائن عقلی و نقلی موجود (اگر همین هایی باشند که ذکر شد) ما را به این نتیجه نمی رسانند که امام موسی صدر شهید شده اند. پس موضع اینجانب در ادامه بحث این است: امام موسی صدر زنده اند تا زمانی که خلاف آن "ثابت" شود.

 دوم: ما به امید زنده ایم؟
1- ابتدا به این نقل قول ها دقت فرمایید:
• امام خمینی در مصاحبه ای درباره ربودن امام موسی صدر فرموده اند: من از اين قضيه متأثرم و دعا مي كنم ختم به خير شود. (صحيفه ج ۵؛ ص ۱۸۶).
• مقام معظم رهبری –آنچنان که در سایت رسمی موسسه انقلاب اسلامی آمده است- درباره کارهای صورت گرفته برای پیگیری سرنوشت امام صدر و آزادی ایشان فرموده اند: در این سال‌ها غفلت شده است، باید جبران كنیم... آقای رئیس‌جمهور با جدیت پیگیری كنند. باید تمامی راه‌ها را تا آخر برویم؛ و لو بلغ‌ ما بلغ ...".
• در سایت موسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر به نقل از آیت الله علم الهدی آمده است: هر سحر دعا می کنم که خدایا موسای ما را برگردان!
• در همان منبع قبلی به نقل از آیت الله جوادی آملی در دیدار اعضای موسسه امام موسی صدر آمده است: ما به امید زنده ایم. بیان نورانی ائمه اطهار علیهم السلام این است که به راهی که به آن امید ندارید امیدوارتر باشید تا راهی که به آن امیدوارید. اسباب عادی اگر کاری از دستشان برمی آمد تا حالا انجام می دادند ... یاس از رحمت خدا مثل دروغ یا غیبت یک معصیت نیست؛ بلکه کفر است."
2- اکنون به متون دینیمان مراجعه می کنیم:
• امام صادق ـ علیه السلام ـ در باره آداب دعا کردن فرمودند: هرگاه یکی از شما اراده کرد که هر چه از خدا بخواهد به او بدهد باید از همه مردم ناامید شود و جز به خدا امیدوار نباشد. اگر خداوند این حالت را در قلب دعا کننده یافت هر چه از او درخواست شود عطا می کند.
• در قرآن کریم هم خداوند متعال بندگان را از یأس و نا امیدی بر حذر داشته و می فرماید: « لا تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لا یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ»؛ «از رحمت و الطاف خداوند مأیوس نشوید که فقط کافران از رحمت خدا مأیوس می شوند."
 سوم: از ماست که بر ماست ...
در قسمت دوم دیدیم که برای دعا کردن باید امیدوار بود و از اسباب دنیایی قطع امید کرد. علی القاعده حال قلبی و درونی بزرگانمان که جملاتشان ذکر شد نیز حال امیدواری به رحمت و لطف پروردگار است. حال اگر به بند اول نوشته برگردیم، آیا حال خودمان و افراد صاحب مسئولیت را مطابق با آداب درخواست از پروردگار می یابیم؟ آیا می توانیم یکی از علل تاخیر افتادن بازگشت امام موسی صدر را در این حال درونیمان جستجو کنیم؟ رهبری از مسئولان خواسته بودند که این مساله با جدیت پیگیری شود. آیا می شود در دل ناامید بود و در عمل جدی؟ بعضی اوقات حرف های ما آثاری دارند که از آن غافلیم و به این راحتی ها جبران پذیر نیستند.