به گزارش نما، حسین علایی در یادداشت خود در خبرآنلاین آورده است: دکتر حسن حبیبی که در آستانه دهه فجر دار فانی را وداع گفت یکی از چهره‌های چند بعدی جمهوری اسلامی ایران بود.
او فردی متین و آرام و با سلوک شایسته بود که خود را بنده خدا می دانست و در نوشته‌هایش به آن اصرار می‌ورزید. یکی از حوزه‌های دانشی دکتر حبیبی مطالعه بر روی معماری اسلامی ایران بود و ساختمان بنیاد ایران شناسی از یادگاران ماندگار وی در این زمینه است.
از نزدیک شاهد بودم که ایشان چگونه در ریزه‌کاری های معماری این بنا تلاش می‌کرد تا اثری درخور از معماری ایرانی را بر جای بگذارد. در دیدارهایی که در جریان ساخت این بنای زیبا با ایشان داشتم ، ایشان فلسفه انتخاب آجرها، درب‌ها و پنجره‌ها و تک تک اشعاری را که با خط نستعلیق ایرانی بر پیشانی این مجموعه با ارزش انتخاب کرده بود، بیان می‌داشت.
در اینجا به مناسبت رحلت ایشان دست نوشته‌ای را که در جریان بازدید از مراحل احداث مصلای امام خمینی در اسفند ماه سال 1376 مرقوم نموده‌اند منتشر می‌کنم تا علاقمندان بیشتر به این حوزه از مطالعات این دانشمند فرهیخته آشنا شوند.
لازم به ذکر است که در آن زمان ایشان معاون اول ریاست جمهوری بودند و شبستان‌های مصلی که اولین نماز جمعه تهران پس از 12 سال از اتمام احدث آنها در این هفته در آنجا برگزار گردید در حال ساخت بود. عاش سعیدا و مات سعیدا
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین
الحمد لله الذی جعل الحمد مفتاحاً لذکره
بی‌شک مصلای امام خمینی (قدس سره الشریف)، در آینده‌ای نزدیک میعادگاه همه دین باوران و عاشقان نماز و سالکان کوی دوست خواهد شد. درود بر بنیان‌گذاران آن و سلام به همه عزیزانی که دست اندرکار ساختن این بنای عظیم و ماندگار و موجب افتخار جمهوری اسلامی و مسلمانان‌اند. همه ما ایرانیان از خرد و کلان باید بکوشیم که این اساس از هر جهت بی‌نظیر و دست کم، کم‌نظیر باشد.
در فرهنگ و تمدن اسلامی ما و در ایران ما، در تمامی دوران پس از اسلام، عمارت‌کنندگان به مسجد و مصلا توجهی خاص داشته‌اند و معمار ایرانی مسلمان همه هنر و ریزه‌کاری‌های آن را در متن اعتقاد خود به "حق" و "ماوراء" نهاده و همه را در ساختن خانه‌ای که ذکر حق در آن جریان می‌یابد به کار گرفته است و هر اندازه "تقوا" و "عشق" بیشتر حضور داشته، کمال و جمال مسجد بیشتر ظهور و بروز یافته است. کمال و جمالی که در عین سادگی جلال و جبروت قادر علی الاطلاق را بیشتر نمایانده است. معمار ایرانی همه جا، به گونه‌ای شگفت‌انگیز عظمت و کبریای حق جل و علا را، در حد طاقت بشری، گزارش کرده است. گهگاه صحن بزرگ و گنبد سترگ در این گزارشگری یار و یاورش بوده‌اند و گاه ظرافت‌های هنری به جای وسعت صحن و رفعت گنبد، بیانگر مقصود وی شده‌اند. در برنامه‌ای که برای مصلای امام خمینی (رحمة الله علیه) تدوین شده است به نکته‌های متعدد از آنگونه که بدان ها اشارت شد توجه شده است، انشاء‌الله عزیزان ما کوشش خواهند کرد که در همه حال تناسب‌ها رعایت شود.
قطعاً هنر و ظرافت‌های هنری غیر از زرق و برق‌های بی‌معنی و بی‌فائده است، اما با توجه به وسعت و گستردگی فضاها، همانطور که در نظر است، باید کوشید که از همه جلوه و وجهه‌های هنری و یادگارهای دوره‌های مختلف معماری اسلامی بهره گرفت و سبک‌های چندگانه هنر اسلامی و ایرانی را به خدمت آورد. از خطوط چندگانه باید در جای جای شبستان‌ها و ایوان‌ها و زیر گنبد و سردرها و پیشانی‌ها استفاده کرد. حتماً می‌توان فضاها و مکان‌هایی را که در مرئی و منظرند یافت که بتوان در آنها خط نستعلیق و شکسته را هم به کار گرفت. به نظر می‌رسد که این دو خط را نیز در این بنای مقدس حقی درخور باشد. در فضاها و مکان‌هایی که رفت و آمد بیشتر است و به خصوص جوان‌ها در رفت و آمد هستند، شاید مناسب باشد که "تحمیدیه ها" و "نعت‌ها"ی ناب بزرگان علم و ادب پارسی را، بیشتر به نظم و گهگاه به نثر، عرضه کرد تا جوانان ما در همه اعصار دریابند که بزرگان علم و ادب ما همواره خداپرست و خداجوی و خداترس بوده‌اند، از رنگ‌های تند در نقش‌های اسلیمی و دیگر نقش‌ها باید حذر کرد و مسجد را با آرامش بیشتر قرین نمود. استحکام و استواری بطن بنا را بی‌گفتگو باید از سیمان خواست اما، آنچه را که باید دید شایسته است که از خشونت سیمان بری ساخت.
در کنار شبستان‌های وسیع، گوشه‌های خلوتی را هم می‌توان پیش‌بینی کرد که راز و نیازکنندگان در عین آنکه در میان جمع هستند، بتوانند "دل" را به جای دیگر بفرستند هر چند که دل در میان جمع نیز می‌تواند با "او" باشد، و "او" در همه جا هست و خود فرموده است که "و نحن اقرب الیه من حبل الورید"
دوست نزدیک‌تر از من به من است و ینست مشکل که من از وی دورم
چکنم با که توان گفت که او در کنار من و من مهجورم
والسلام علی عبادالله الصالحین
بنده خدا – حبیبی 4 / 12 / 76
