نازایی اصلاح طلبان به روایت قابله بی بی سی

معاون وزير ارشاد در دولت اصلاحات كه اكنون به استخدام شبكه دولتي انگليس درآمده، مي گويد اصلاح طلبان دچار نازايي عقيدتي شده اند.

علي اصغر رمضانپور در تحليلي كه براي سايت اينترنتي روزآن لاين نوشته، به سبك گردانندگان شبكه بي بي سي خواستار احياي اصلاح طلبان در ايران شده و مي نويسد: اصلاح طلبي دچار تغيير رهبري و سازمان هم تنش در ايدئولوژي آن و هم دگرگوني در خاستگاه اجتماعي شده است. در سال هاي نخست رياست خاتمي و حتي در زمان انتخابات نوعي رهبري سازمان يافته جمعي در كنار رهبري فردي خاتمي وجود داشت.

چهره هايي مانند سعيد حجاريان و مصطفي تاجزاده و عباس عبدي و متفكراني مانند حسين بشيريه كه در اينجا مجال نام بردن از همه آنان نيست و سازمان هاي سياسي مانند جبهه مشاركت و تشكل هاي نزديك به ملي-مذهبي ها و تشكل هاي مدني در درون يك سيستم شناخته شده به فرآيند تصميم سازي در رهبري جنبش كمك مي كردند. اما امروز گويي مجال گفت وگو تنها در فضاي آلوده و بي سازمان فيس بوك مانده است.

وي با بيان اينكه اصلاح طلبان نتوانستند شهرهاي بزرگ و كوچك را فتح كنند و نفوذ و عمق اجتماعي خود را از دست دادند، مي نويسد: اگر به تحول شعارهاي اصلي اصلاح طلبي در دو بازه زماني دوم خرداد و اكنون بنگريم بهت زده خواهيم شد. زماني شعار «ايران براي ايرانيان» در بين بود و حالا از شعار «نه غزه نه لبنان جانم فداي ايران» هم عقب مي نشينيم.

كار ويژه اصلاح طلبي ديني شيعه كه در دهه هفتاد آموزش مدارا و تساهل ديني بود اكنون به ادامه تلاشي تبليغي براي جدا كردن مرزهاي مذهبي ها از غير مذهبي ها و حفظ چسب و ربط درون سازماني براي باقيمانده سازمان هاي اصلاح طلبي شده است كه زماني همراه با حاكميت بوده اند. اصلاح طلبي واقعا موجود در ايران روز به روز و تحول به تحول در برابر فشارهاي حاكميت ناگزير به عقب نشيني شده و شعارهايي را بر زمين نهاده است كه روزي پيوند دهنده گروه هاي متفاوت بوده است. اين رهيافت محدود، نوعي تقابل مذهب و غيرمذهب را عمده مي كند.

رمضانپور در حالي كه خود از اوج معاونت وزارت ارشاد به حضيض مستخدمي جزء بي بي سي افتاده و جزو از دست رفتگان محسوب مي شود، مي نويسد: اصلاح طلبي از درك گستردگي تحول اجتماعي و حركت هاي اجتماعي در ايران بازمانده و در ايدئولوژي سران آن هيچ نشاني از نوآوري در ديدگاه ديده نمي شود. نه درك تازه اي از مناسبات بين المللي و نه از تحولات فرهنگي و اجتماعي در سطح بين المللي وجود ندارد. در چنين شرايطي بيهوده نيست اگر بگوييم آنها دچار بي سازماني و ناتواني در تعميق پيوندهاي اجتماعي و نازايي عقيدتي شده اند.