هفت‌سینی برای «حال» نو

به گزارش نما، تابناک با درج مقدمه فوق و در آستانه سال نو، در مطلبی آورده است: بیایید با خود پیمان ببندیم که از آغاز سال جدید در همه لحظه‌ها و روزها بنیان زندگی را بر رعایت این اصول قرار دهیم . اگر از لطف خداوند مدد بجوییم، اگر خود بخواهیم و اراده کنیم، خداوند بزرگ و قدرتمندی که سال را تازه می‌کند، قطعا حال ما را هم تازه خواهد کرد. او هم محول الحول و الاحوال است و هم مقلب القلوب و الابصار.

سلام :

سلام شعار اسلام است و نشانه مسلمانی، زبان اهل بهشت است و از موجبات مغفرت الهی برای انسان. ما را به افشای سلام توصیه کرده‌اند و به ما آموخته‌اند که در سلام کردن پیشی بگیریم و پاسخ سلام را واجب بدانیم.

سلام درجات بالاتری نیز دارد و آن وقتی است که مخاطبش به جای دوست و همسایه و برادر و خواهرمان، امام و پیشوایی باشد که از نزدیک یا از دور به زیارتش ایستاده‌ایم. دست بر سینه می‌گذاریم و سر خم می‌کنیم و با تمام وجودمان سلام می‌گوییم.

سپاس :

سپاس چه در برابر لطف و عنایت پروردگار باشد و چه در مقابل محبت و خدمت بندگان او، یک ادب و وظیفه است. خوی قدرشناسی و سپاسگذاری هم شخصیت و معرفت و ادب ما را نسبت به دیگران نشان می‌دهد و هم در خود ما امنیت و آرامش درونی ایجاد می‌کند.

حقیقت و اساس شکر و سپاس توجه به نعمت‌های الهی است و سپاس این نعمت‌ها بر آنها می‌افزاید. اولین مرحله سپاس این است که انسان به مصدر و منبع نعمت که خداوند است توجه کند و با تمام وجود بداند و بفهمد همه این نعمت‌ها و خیرات از جانب اوست. دومین مرحله شکر و سپاس زبانی است که در حال عبادت و مناجات انسان به این نعمت‌ها و زیبایی‌ها اشاره کند و خداوند را به خاطر آنها سپاس گوید. مرحله آخر هم این است که در عمل از این نعمت‌ها در راه و مسیری که خداوند می‌خواهد بهره گیریم و آنها را در راه رضای او مصرف کنیم.

سکوت :

گاهی بزرگترین گرفتاری‌ها و دردسرهای انسان از عضو کوچک "زبان" ناشی می‌شود، برای همین گفته‌اند که اگر بهترین حرف‌ها هم از نقره باشد سکوت از طلاست. بسیاری اوقات ما از گفتن خیلی چیزها پشیمان می‌شویم، ولی معمولا از نگفتن پشیمان نمی‌شویم.

به خاطر اهمیت و حساسیت کلام و ترک آن یکی از بالاترین مراتب و درجات عارفان و اهل دل، مراقبت زبان و تجربه سکوت است که نشانه کمال معنوی و قدرت روحی و شخصیت والای یک انسان است.

سازش :

یکی از بزرگترین ارزشهای رفتاری در اخلاق اجتماعی سازش با دیگران است که از مدارا و تحمل حاصل می‌شود. چه در روابط عمومی اجتماعی در محل کار و جامعه و چه در محیط زندگی با همسایگان و چه در روابط خانوادگی با آشنایان و نزدیکان و همسر و فرزندان. اگر روحیه سازش وجود نداشته باشد انسان نمی‌تواند به راحتی و خوشی زندگی کند.

سازش به معنی مداهنه و کوتاه آمدن از حق و نادیده گرفتن وظیفه نیست؛ سازش یعنی تحمل و مدارا و همراهی با دیگران و این میوه عقل است که خدا مانند واجبات به آن فرمان داده است.

سخاوت :

یکی از خصوصیات درخشان اخلاقی انسانهای بزرگ و بزرگوار سخاوت و بخشندگی است که آن را والاترین خوی الهی برشمرده‌اند و میوه عقل و شعاعی از نور یقین دانسته‌اند. سخاوت عیبها را می‌پوشاند و پرده بر کاستی‌های انسان می‌کشد. سخاوت دوستی‌ها را فراوان می‌کند و محبت‌ها را می‌گسترد.

سجده :

سجده نزدیکترین حالت ارتباطی انسان با خداست. در ظاهر پایین ترین است و در باطن بالاترین عبادت و بندگی است و از همین رو سجده طولانی و کثرت سجود انسان را به خدا نزدیک می‌سازد. سجده بر خاکی که مردم زیر پا می‌گذارند، به انسان تواضع و فروتنی می‌آموزد و ریشه و خاستگاه انسان را یادآور می‌شود.

با سجده هر بار به یاد می‌آوریم که از خاک بی‌ارزش زاده شده‌ایم و به خاک برخواهیم گشت و عمری دراز در خاک منزل خواهیم داشت.

سفر :

همیشه لازم نیست برای سفر هزینه‌های سنگین کنیم و مسافت‌های طولانی بپیماییم. اگر بتوانیم گرد جهان یا ایران را بگردیم بسیار خوب است و علاوه بر اندوختن تجربه و افزایش آگاهی، به آسایش روحی و تغییر حال و هوایمان نیز کمک می‌کنیم و آشنایی‌های تازه و دوستی‌های جدید نیز به دست می‌آوریم.

اما اساس و اصل سفر، حرکت است، جا به جا شدن از جایی که هستی و پرهیز از سکون و رکود. این که برخیزی و بروی، شاید یک کوچه و یک خیابان، شاید به دیدار یک دوست، شاید به زیارت پدر و مادر یا یک بیمار تنها و چشم به راه.

هفت قدم تا سعادت:

سعادت و خوشبختی چیز عجیب و غریبی نیست. خوشبختی گاه در نزد ماست و دور و برخودمان. گاه خوشبختی در نشستن پیش یک بیمار دردمند است، گاه در لبخند یک کودک شاد و گاه در مطالعه یک کتاب آموزنده. خوشبختی از جایی دور به سوی ما نمی‌آید، بلکه سعادت و نیکبختی را ابتدا خودمان در درونمان می‌یابیم و آن وقت پیرامون ما از خوشبختی پر می‌شود.

خوشبختی در چیزهای خیلی ساده و کوچک اطراف ماست؛ در نگاه مهربان مادر، در بوسیدن دستهای خسته پدر، در نشستن کنار همسر و فرزندان، در خلوتی عاشقانه و صمیمی با خدا، در صدای گنجشکی که بر شاخه‌ای نزدیک ما نشسته و در برگهای سبز گلی که در گلدان روی میز است. گاهی خوشبختی خیلی نزدیکتر از آن است که فکر می‌کنیم!