رییس جدید دانشگاه علوم پزشكی ایران كیست؟

ديشب پس از شوك اعلام جدايي مجدد دانشگاه علوم پزشكي ايران از دانشگاه علوم پزشكي تهران، خبر انتصاب دكتر مسعود اعتماديان، رييس مجتمع بيمارستاني امام خميني(ره) به عنوان رييس دانگشاه علوم پزشكي ايران منتشر شد.
شبانگاه 8 آبان ماه 89 بود كه دکتر مرضیه وحیددستجردی وزیر وقت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در مصوبه ای که گفته شد در راستای اجرای تصمیمات دولت مبنی بر خروج دستگاههای اجرایی از استان تهران و کوچک کردن دولت بوده است و در جهت تامین یکپارچگی در ارائه خدمات آموزشی و بهداشتی، درمانی استان تهران و کاهش تصدی گری امور موازی، کلیه واحدهای دانشگاه علوم پزشکی ایران به دو دانشگاه علوم پزشکی تهران و شهیدبهشتی منتقل شد. دانشگاهي كه بیش از 6 هزار دانشجو و 731 هیئت علمی و 7 دانشکده پزشکی، علوم پایه، علوم توانبخشی، پرستاری و مامایی، بهداشت، مدیریت و اطلاع ‌رسانی‌ پزشکی و پیراپزشکی داشت و 10 بیمارستان آموزشی، 16 بیمارستان درمانی، 7 مرکز بهداشت و درمان و 7 مرکز تحقیقاتی از بخش های وابسته به آن بودند.
اما حدود دو سال و نيم بعد، زماني كه بيشتر از چند روز كاري از وزارت جايگزين وزير قبلي بيشتر نگذشته است و دکتر محمدحسن طریقت منفرد دومین وزیر بهداشت دولت دهم به خوبي مي داند كه زمان زيادي تا پايان دولت مستعجل خويش ندارد، در نیمه شب بهاری 18 فروردین ماه اعلام کرد که ما به اعتراض اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران سابق رسیدگی کردیم و بر اساس مصوبه شورای گسترش وزارت بهداشت این دانشگاه به شکل سابق خود بر می گردد و به اين ترتيب تصمیمات شبانه مسئولین این بار نیز شگفتی آفرید. در شبی، دانشگاهی ناگهان ادغام می شود و دانشجویان و استادانش به دانشگاه دیگری می روند و بیمارستان های آن به بخش دیگری واگذار می شود و در شبی دیگر به آنها گفته می شود از فردا اختیار دارند که در کجا بمانند.
در كنار اين تصميم اما تعيين مسئول هیات انتقال و نيز تعیین سرپرست موجب اين سوال شد كه سرپرست جديد كيست؟
دكتر مسعود اعتماديان رييس جديد دانشگاه علوم پزشكي ايران، دو سال پيش در گفت و گويي 60 دقيقه اي با شماره 113 نشريه ندا ، خود را اينگونه معرفي كرد:
من دكتر مسعود اعتماديان، متولد 1342 هستم. ديپلمم را از دبيرستان علوي گرفتم. در سال 1360 زماني كه فارغ التحصيل شدم. دانشگاه ها بسته بود بنابراين به خدمت سربازي رفتم و در سال 1362 در رشته حقوق دانشگاه تهران پذيرفته شدم. دوسال و نيم حقوق خواندم و با اين كه نمرات خوبي داشتم به خاطر علاقه شخصي و خانوادگي مجدد انصراف دادم و دوباره كنكور دادم و پزشكي را شروع كردم. از سال 1364 وارد پزشكي شدم. سال 1370 فارغ التحصيل شدم و جزو نفرات برتر بودم. رزيدنتي را مستقيما شروع كردم و با رتبه خوب قبول شدم. بلافاصله دوره فلوشيپ را شروع كردم. بخشي را در داخل و قسمتي را در خارج از كشور خواندم. فلوشيپ هستم. همان سالي كه پزشكي قبول شدم، ازدواج كردم. همسرم نيز پزشك است. هم دوره هم بوديم و با هم نسبت هم داريم. سه تا فرزند داريم. عليرضا دانشجو، زينب امسال كنكور داده و محمد پسر آخرم سال دوم دبيرستان است.
وي افزوده است: سال 1377 استخدام و عضو هيات علمي شدم. البته در زمان استخدام، دوره فلوشيپ را شروع كردم كه سال 1381 تمام شد. براي كار به بيمارستان هاشمي نژاد كه آن زمان مشكلات زيادي داشت، رفتم. وضعيت آن، طوري بود كه مي گفتند عدمش به از وجود آن است. مدتي به بيمارستان حضرت رسول(ص) رفتم ولي چون احساس كردم اين بيمارستان براي كار در حوزه مجاري ادرار خوب نيست به هاشمي نژاد برگشتم و از رييس وقت دانشگاه علوم پزشكي ايران سابق خواستم كه فرصتي بدهد كه ما آنجا را احيا كنيم. او هم با ترديد زياد اين شانس را به ما داد و از آبان سال 1381 تا خرداد 1390 رييس مركز هاشمي نژاد و عضو هيات علمي آنجا بودم. با وجود اينكه در بيمارستان خصوصي سهام و نيز مطب دارم، چون اعتقاد دارم پزشكان بايد در يك جا فعاليت كنند تمام انرژي ام را به هاشمي نژاد اختصاص دادم و خوشحالم كه بعد از 9 سال ممارست و كار علمي و منطقي كردن، هاشمي نژاد را به جايگاهي رساندم كه الان همه دوستان و همه اركان نظام بعنوان يك الگوي موفقيت نظام درمان از آن ياد مي كنند.
رييس جديد دانشگاه علوم پزشكي ايران درباره جوايز خويش هم مي گويد: ما جايزه‌هاي متعددي گرفتيم. بالاترين جايزه ملي بهره‌وري را درسال 1388 گرفتيم كه بالاترين جايزه در بخش خدمات است و بعيد مي‌دانم كه تا دو سه سال آينده كسي بتواند اين جايزه را در بخش خدمات بگيرد.
اعتماديان در آن مصاحبه در خصوص انتقالش به بيمارستان امام مي افزايد: آشنايي قبلي نداشتم. با رياست محترم دانشگاه چندين جلسه صحبت كرديم و ايشان پيشنهاد آن را مطرح كردند. آخرين جمله اي كه باعث شد تصميم من عوض شود اين بود كه اينجا بيماران فقير و نيازمند زياد هستند و چون ديدگاه من هم اين است كه حداقل، كسي كه ندار است در زمان بيماري مثل پول‌دارها با او برخورد كنيم. نظام ما و حاكميت ما هم اين را قبول دارد و كمك هم مي‌كند.
وي در معرفي خود مي گويد: شجاعت در قبول اشتباه، ويژگي من است و ديگر اينكه نيتم خير و كمك است. اين دو خصوصيت من است. من براي بيماران هرچه در توان داشته باشم انجام خواهم داد. در هاشمي نژاد تابلويي زدم كه همه بيماراني كه مي آيند فاميل من هستند.
اعتماديان در آن مقطع زماني در خصوص ادغام اين دو دانشگاه نيز به نيمه پرليوان نگاه مي كند: بالاخره در ممكلت ما اين چيزها مي‌آيد و مي‌رود. در خارج از كشور هم كسي نمي‌گويد اينجا دانشگاه تهران است يا ايران، همه ما با هم هستيم. دانشگاه علوم پزشكي تهران يك سري محسنات دارد و دانشگاه ايران هم يك سري محسنات ديگر. اگر خوب بتوانيم اين دو را در كنار هم قرار دهيم قطعا هم افزايي ايجاد خواهد شد.
وي در خصوص شيوه وقتگذاريش هم مي گويد: مديريت امروز بر مبناي حضور فيزيكي نيست. گاهي جمعه هم كه در خانه هستم مي‌بينم كه يك ساعت است كه فكر مي‌كنم در بيمارستان امام چه كار بايد كنم. خصوصيتي هم دارم كه وقتي روي چيزي متمركز مي شوم از محيط خارج مي شوم. برخي مي گويند دكتر را ديديم، سلام كرديم، جواب نداد، اصلا ما را تحويل نگرفت ولي نمي‌دانند كه آن موقع خودم هم خودم را نمي‌بينم. البته خانم‌ها مي‌توانند همزمان بر روي چندكار متمركز شوند ولي آقايان فقط روي يك چيز تمركز مي‌كنند. زمان و مكان براي من مهم نيست. مسافرت هم كه هستم با اينجا تماس مي‌گيرم. ابزارهاي جديد هم كمك زيادي مي كند.
وي با بيان اينكه حدود 100 بيمارستان در سي كشور جهان را ديده است، مي افزايد: الگوهاي من، الگوهاي مديريتي موفق دنياست. مرتب به خارج از كشور مي روم و الگوهاي موفق را مي بينم و ياد مي‌گيريم. البته موفقيت چيزي نيست كه شما هميشه به يك الگو فكر كنيد. الگوهاي موفقيت تغيير مي‌كنند. فرانسه، سيستم بيمارستاني قوي دارد. برخي بيمارستان‌هاي آن جا را هدف گرفته ام. تعرفه در بخش خصوصي و دولتي يكي است. احترام به بيمار بالا و هزينه‌ها خيلي منطقي است. در كل الگوي خوبي است.