پدیده فتنه ۸۸ به‌عنوان برگی از کتاب تاریخ معاصر کشورمان، دربرگیرنده درس‌های بی‌نظیری برای نسل‌های آینده بود. لزوم هوشیاری ملت در برابر تحریکات و القائات رسانه‌های بیگانه، خویشتن‌داری کاندیداها در برابر فضای ملتهب انتخاباتی، حرکت در مسیر قانون تحت هر شرایط و موارد دیگری از همین دست، درس‌های اصلی فتنه ۸۸ بودند.
در طول مدت اوج فتنه(۱)، بیانیه‌های میرحسین‌موسوی به‌عنوان نمونه بارزی از قانون‌شکنی، عدم پایبندی به‌ادعاها و تعهدات، حرکت در مسیر دلخواه دشمن، تنش‌آفرینی و کوشش جهت گسترش نفاق عمل کرد. همین موضوع سبب شده است تا اهمیت شناخت دلیل اصلی رفتار مدعیانه سران فتنه، مورد توجه قرار گیرد.
تعویض جایگاه متهم و شاکی در ماجرای فتنه۸۸
از عمده‌ترین موضوعات در فتنه ۸۸ که نقشی حساس اما ناپیدا در پیشبرد آن برعهده داشت، ماجرای تعویض جایگاه متهم و شاکی بود. کسانی که نه‌تنها قبل از پایان رأی‌گیری –و نه رأی‌شماری- اقدام به اعلام پیروزی کرده بودند(۲)، بلکه وقوع تقلب را قبل از وقوع آن کشف و نقشه اغتشاشات بعد از آن را طراحی کردند!
این عملیات از پیش طراحی شده بر مبنای یک واقعیت وارونه شکل گرفت و آن تعویض جایگاه متهم با شاکی بود. درحالی که نامزدهای شکست‌خورده با لشکرکشی خیابانی، زورگویانه بر طبل ابطال انتخابات کوبیدند، در حقیقت همه سازوکارهای قانونی را زیر پا گذاشتند.
اغتشاش، ادعاها و تهمت‌های متعدد و بی‌اساس به ارکان نظام(۳)، تشویش اذهان عمومی و بسیاری از جرایم دیگر که مجموعه کاملی از جرایم انتخاباتی عمومی و البته سیاسی را در بر می‌گرفت، تنها یک روی سکه قانون شکنی فتنه‌گران سال ۸۸ بود.
جالب آنجاست که در این شرایط، اغتشاش‌گران کوشیدند تا خود را در جایگاه شاکی قرار دهند و حتی اتهام انجام این کلکسیون کامل از رفتارهای غیرقانونی را از خود سلب کنند! (۴)
اتهام‌زنی آنها به ارکان نظام تا آنجا پیش‌رفت که رسماً خواهان تعویض جایگاه متهم و شاکی شدند و با لحنی طلبکارانه خود را شاکی و در مقام صاحب حقوق تضییع شده خطاب کردند!
فتنه‌گرانی که دست‌بردار نیستند
روند طلبکاری جماعت مورد اشاره اگر چه قبل از فتنه ۸۸ نیز با روش‌های گوناگون انجان می‌شد اما بعد از این برهه، بسیار پررنگ‌تر از قبل مورد توجه آنها قرار گرفته و دستور کار آنها شد.
فتنه‌گران از هر فرصتی برای بیان ادعاهای طلبکارانه خود استفاده کرده و می‌کوشند ضمن رفع اتهام از خود در برابر اسناد و مدارک غیرقابل انکار، تاکتیک فرار روبه‌جلو را اتخاذ کرده و باج‌خواهی از نظام را سرلوحه رفتار و مشی خویش قرار دهند.
بی‌توجهی به جایگاه قانون و قانون‌مداری، ادامه ارتباط بارسانه‌های معاند و ضدانقلاب، اظهارنظرهای تند و با هدف ایجاد تنش و اصطکاک، ترویج فضای یأس و ناامیدی، تلقین وجود تبعیض نسبت به دو تن از سران فتنه(۵) و کوشش جهت تطهیر افراد دخیل در فتنه، تنها چند نمونه مشخص از اعمال فتنه‌گران طلبکار، تا زمان حال بوده است.
لزوم بیان واقعیت‌ها به مردم
حفظ حریم‌ها، رعایت حرمت‌ها، توجه به مصالح جامعه، در نظر گرفتن اولویت‌های کشور، تلاش جهت آرام‌سازی فضای کشور و از همه مهم‌تر، تلاش جهت افزایش بصیرت و شناخت حقیقت‌ها مطابق با فرمایشات مقام معظم رهبری؛ دلایل موجهی بود برای آنکه در طول دو تا سه سال گذشته، بعضی حقایق بازگو نشود و نقش‌های تعدادی از فتنه‌گران در ایجاد آشوب‌های سال۸۸، کمتر مورد بررسی و تحلیل عمومی قرار گیرد و به حجم عظیمی از مصلحت‌ها عمل شود؛ اما شرایط فعلی فضای تلاش فتنه‌گران و ایادی آنها برای حضور در عرصه انتخابات و ایفای نقش در روند این واقعه عظیم ملی‌است.
طبیعی است که در موقعیت فعلی باید گزینه‌های "متفاوت" و "کارآمد" برای مهار خطرات احتمالی پیش رو در نظر گرفت و چندین نقشه را روی میز گذاشت.
بی‌شک از مهمترین گزینه‌ها جهت مهار زیاده‌طلبی‌های فتنه‌گران، بیان شفاف واقعیت‌ها به مردم است تا با چشمانی بازتر از قبل و با بصیرتی افزون بر آنچه باعث حضور چشمگیرشان در حماسه ۲۲بهمن۹۱ شد، حضور خود را در انتخابات سال۹۲ و خلق حماسه سیاسی ثبت کنند.
تجمع فتنه‌گران طلبکار در میدان انتخابات
با نگاهی اجمالی به عرصه انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم، برخلاف ادعاهای پیشین و ابراز عقیده‌های جسته‌وگریخته فتنه‌گران، جماعت مورد اشاره به‌شدت علاقه‌دارند که در صحنه انتخابات نقش‌آفرینی کنند. این علاقه سبب شده است که با تجمع متراکمی از این افراد در صحنه کاندیداتوری و چانه‌زنی‌های سیاسی مواجه باشیم.
البته وجه اشتراک این افراد، همانطور که قابل حدس زدن است، طلبکار بودن آنها از نظام و مردم مسلمان کشورمان است.
حضور فتنه‌گران، فرصت است یا تهدید؟
شاید انگیزه فتنه‌گران از حضور در عرصه انتخابات این باشد که فضای موجود را فرصتی برای عرض‌اندام و پیگیری نقشه‌های ناکام گذشته می دانند. البته در اینکه فعالیت فتنه‌گران ممکن است برای نظام ایجاد مشکل کند، شکی نیست، اما باید به‌خاطر داشته باشیم که حضور آنها در صحنه به معنای ایجاد فرصتی جهت تنویر هرچه بیشتر افکار عمومی است.
روند فعالیت فتنه‌گران اگرچه ممکن است موجبات بی‌حرمتی نسبت به احساسات مردمی را درپی داشته باشد اما باعث می‌شود تا در فضای جدید، اوج غرض‌ورزی، دروغ‌پراکنی و ادعاهای واهی آنان، به نمایش عمومی درآید و نهایتاً به قول یکی از فتنه‌گران سابقاً فراری! (۶) تا سیه‌روی شود آنکه در او غش باشد.
پی‌نوشت:
۱- فتنه ۸۸ حاصل اجماع دشمنان نظام و برخی ایادی خودفروخته داخلی برای تحمیل مجموعه‌ای از خواسته‌های نامشروع و غیرقانونی به نظام و مردم جمهوری اسلامی ایران بود که نهایتاً با حضور آگاهانه مردمی در ۹دی و ۲۲ بهمن ۱۳۸۸ رو به افول رفت.
۲- میرحسین موسوی به‌عنوان یکی از کاندیداهای انتخابات ریاست‌جمهوری دوره دهم، بلافاصله پس از انداختن رأی خود به‌صندوق و قبل از شمارش آرا، اقدام به اعلام پیروزی خود کرد! اتفاق فوق در روز ۲۲خرداد ۸۸ به‌وقوع پیوست.
۳- حمله به شور به شورای نگهبان به‌عنوان بارزترین نمونه از این موارد، قابل طرح و بررسی است. فتنه‌گران در سال۸۸ با حمله به شورای نگهبان قصد تضعیف سایر ارکان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را داشتند که دراین راه ناکام ماندند.
۴- فتنه‌گران در اقدامی هماهنگ با رسانه‌های بیگانه طی دوره یک هفته‌ای که اوج اغتشاشات تهران در خرداد ۸۸ بود، کوشیدند تا حجم وسیع تخریب اموال عمومی و قانون شکنی را به ارگان‌هایی نسبت دهند که مشغول انجام وظیفه در جهت ایجاد نظم و آرامش بودند.
۵- میرحسین موسوی و مهدی کروبی
۶- رجوع کنید به نامه مهدی هاشمی به دادستان تهران و واکنش به دعوت از او برا ی دفاع از خود در دادگاه
متهمان فتنه۸۸، شاكیان انتخابات۹۲!؟
در طول مدت اوج فتنه، بیانیه‌های میرحسین‌موسوی به‌عنوان نمونه بارزی از قانون‌شكنی، عدم پایبندی به‌ادعاها و تعهدات، حركت در مسیر دلخواه دشمن، تنش‌آفرینی و كوشش جهت گسترش نفاق عمل كرد. همین موضوع سبب شده است تا اهمیت شناخت دلیل اصلی رفتار مدعیانه سران فتنه، مورد توجه قرار گیرد.
۱۳۹۲/۲/۱۹
