آن مرد رفت، آن مرد با حاشیه‌هایش رفت!

سال ها، ماه ها و روزهای پایانی دولتداری احمدی نژاد زیاد آرام نبود، هرچند که وی مرد حاشیه ها بود اما 4 سال دوم چیز دیگری بود!
احمدی نژاد در سال 84 و 88 و 92 تفاوت های اساسی داشت.
احمدی نژاد سال 84 شهردار گمنامی بود که توانسته بود با ژست های دهه 60 در حالی که هوادارانش وی را «رجایی دیگر» خطاب می کردند بر رقیبی چون هاشمی رفسنجانی پیروز شود، پیروزی که در سال 88 نیز تکرار شد.

احمدی نژاد سال 84 نماد رفتار و گفتار انقلابی اول انقلاب بود، رفتار و گفتار و عملی که در هیاهوی سیاست زدگی و سیاسی بازی گم شد و برخی آن را نتیجه رشد اشرافی گری در دوره سازندگی می دانند.

احمدی نژاد که در سال 84 با همه خوب بود، با کاپشن معروف دلبری می کرد و حرف هایی می زد که برای نسل سوم تا حدی آشنا و برای نسل چهارم عجیب می نمود!

احمدی نژاد سال 88 اما باز هم همان حرف ها و ژست ها را داشت، آرای خاموش را از آن خود کرد و بر رقیب دیگری که عنوان پرطمطراق «نخست وزیر امام» را یدک می کشید پیروز شد، البته پیروزی که زیاد شیرین نشد، چرا که لشکرکشی های خیابانی طرفداران نامزد پیروز نشده، وی را مکدر کرده بود آنقدر که آنان را «خس و خاشاک» خواند.

اما هر چه پیشتر می رفت رفتارهای فرا قانونی اش، منتقدان و معترضان را بر می آشفت، به تدریج دوستان یا او را ترک کردند و یا زبان به انتقاد گشودند اما او نگران نبود، با ادبیات خاصش حرف می زد و همیشه پوشه ای از همه کرده و ناکرده ها در دست داشت و به تدریج نیز شمشیر را برای قوای دیگر از رو بست و کار را به آنجا رساند که آگاهان از تذکرات مقام معظم رهبری به وی بارها سخن گفتند.

اما سال 92 وی طور دیگری بود، یار حمام و گلستانش را برای ریاست جمهوری آماده کرده بود تا در سایه وی در قدرت بماند که نشد!

اما احمدی نژاد با این همه حاشیه و اما و اگر رفت، رفت و ساختمان پاستور را به مردی از جنس تدبیر و امید تحویل داد.

آیا احمدی نژاد مرد حاشیه ها 4 سال آینده را در سکوت روزگار می گذراند؟ یا بنیاد تاسیس می کند و دانشگاه می زند و یا اظهارات وقت و بی وقتش وی را همچنان در تیررس رسانه ها نگه می دارد؟