با مصرف كم انرژی، عمر طولانی را تجربه كنید

به گزارش نما به نقل از خبرآنلاین، ما انسان‌ها همانند نخستین (یا همان میمون‌ها) پستانداران عجیبی هستیم. به آرامی رشد می‌کنیم، فرزندان کمی به دنیا می‌آوریم، و برای مدتی بسیار طولانی زندگی می‌کنیم. حالا توضیحی برای این طول عمر استثنایی ما پیدا شده است: نخستینیان انرژی کمتری مصرف می‌کنند.



هرمان پونتزر و همکارانش از کالج هانتر نیویورک، در پژوهشی متوسط مصرف انرژی روزانه میمون‌ها را با دیگر پستانداران مقایسه کردند. گروه تحت هدایت او، حیوانات باغ وحش لینکولن پارک در شیکاگو را مورد بررسی قرار دادند.



پونتزر دریافت که میمون‌ها با متوسط غذای دریافتی برابر با دیگر پستانداران، 50 درصد انرژی کمتری به نسبت آنها مصرف می‌کنند. این تفاوت به گفته او به راحتی با سطح متفاوت فعالیت روزانه توجیه نمی‌شود: برای این که یک انسان به سطح انرژی معادل دیگر پستانداران (غیر از نخستینیان) برسد، باید هر روز به اندازه یک دو ماراتن (42 کیلومتر) بدود. او و همکارانش نتیجه تحقیقات خود را به تازگی منتشر کرده‌اند.



تنها لمورهای کوچک این الگو را نقض می‌کنند، و وقتی به فعالیت‌های روزمره خود می‌پردازند انرژی بیشتری را نسبت دیگر نخستینان مصرف می‌کند. دلیل این امر به ادعای پونتزر این است که لمورها مدت زیادی از روز را در حالت استراحت و مصرف انرژی کم (یا به اصطلاح بی‌حالی) به سر می‌برند، که در این آزمایش اندازه گیری نشده‌اند.



میمون‌های تنبل
نخستی‌نشناسی به نام ارین ووگل از دانشگاه راتجرز نیوجرسی می‌گوید که این یافته راه کاملا جدیدی را برای درک چرایی اینکه نخستینیان دوره حیات کندتری نسبت به دیگر پستانداران هم جثه خود دارند، پیش پای دانشمندان می‌گذارد.



هیچ کسی به درستی نمی‌داند که چگونه مصرف انرژی نخستینیان، تا این اندازه کم است. ووگل می‌گوید: «مسئله فقط این است که دانش ما در این مورد، هنوز به اندازه کافی نیست».



همچنین هنوز مشخص نیست که نخستینیان اولین بار چگونه به این سطح پایین انرژی دست یافتند. حدس پونتزر این است که احتمالا متابولیسم کندتر تکامل یافته تا به نخستینیان برای حل مشکل کمبود غذا کمک کند. برای مثال، به کرات پیش می‌آید که اورانگوتان‌ها دچار قحطی‌ شوند. وگل می‌گوید: «اورانگوتان‌ها دوره‌های ممتدی از دسترسی کم به میوه را تجربه می‌کنند. ممکن است ماه‌ها انرژی‌ دریافتی آنها کمتر از انرژی مصرفی باشد، و مجبور شوند ذخایر چربی بدن خود را بسوزانند». احتمالا سوخت و ساز اندک می‌تواند به بقای آنها در این شرایط کمک کنند.



انسان‌های مدرن یک استثناء هستند، شاید دلیل آن هوش بیشتر ما باشد. برای اغلب ما به ندرت شرایطی پیش می‌آید که بدون غذا بمانیم، یک تحلیل جدید هم نشان می‌دهد که این موضوع حتی در مورد جوامع شکارچی که نسبت به اعضای جوامع کشاورزی بیشتر در معرض قحطی قرار دارند، نیز صدق می‌کند.



ووگل می‌گوید که همچنین زمان زیادی طول می‌کشد که بچه‌های نخستینیان از مرحله شیرخوارگی گذشته و به غذاهای جامد رو بیاورند و ممکن است نیاز به زمان بیشتری داشته باشند تا یاد بگیرند که چطور باید برای بقا با طبیعت دست و پنجه نرم کنند. او می‌گوید: «گذر آرام زندگی می‌تواند مفید باشد و زمان طولانی‌تری را برای فرا گرفتن چگونگی بقا در اختیار آنها بگذارد. اگر آنها بتوانند مصرف انرژی خود را کاهش دهند، این امر می‌تواند شانس بقای آنها را در محیط‌های ناامن افزایش دهد».



کالری‌ها را بسوزان
جالب اینجا است که نخستینیان اسیر پونتزر، همان مقدار انرژی روزانه را مصرف می‌کنند که برادران آزادشان در طبیعت می‌سوزانند. پونتزر می‌گوید که برخلاف چیزی که عموما تصور می‌شود، فعالیت بدنی ارتباط نزدیکی با مصرف انرژی ندارد.



پونتزر می‌گوید: «فعالیت بدنی بیشتر الزاما به معنی سوختن انرژی بیشتر نیست. این شاید به این دلیل باشد که بدن‌ها به این سبک خاص زندگی عادت کرده‌اند، و سعی می‌کنند خود را با این سطح مرجع از پیش تعیین شده انرژی سازگار کنند. افراد با سبک زندگی سنتی، که فعالیت روزانه خیلی بیشتری دارند، انرژی بیشتری نسبت به انسان‌های مدرن مصرف نمی‌کنند».