آیا دعای ندبه ساخته ذهن علمای شیعه است!؟

به گزارش نما ،آموزه‌هاي عميق و ژرفي که در دعاي ندبه به کار گرفته شده، ما را از ارائه هرگونه سند و منبع، بي‌نياز نموده و نشانگر آن است که حقايق تابناک و درخشان موجود در دعاي ندبه، از منبع زلال و كلمات گهربار خاندان عصمت و طهارت، سرچشمه گرفته است. اما براي تحکيم هر چه بيشتر قلب شيفتگان و خوانندگان دعاي ندبه در صبحگاهان هر جمعه، به ذکر برخي منابع مستحکم اين دعا در کلام دانشمندان اسلامي مي‌پردازيم: نخستين فرد مورد اعتمادي که دعاي ندبه را از امام صادق (ع) روايت نموده، ابوجعفر محمد بن‌ حسين بن سفيان بَزَوْفَري است و بعد از او محمد بن‌ علي بن اَبي قُرَّة دعاي ندبه را از کتاب بَزَوْفَري نقل کرده است. بعد از اين دو عالم بزرگوار، ابن مشهدي، از علماي جليل القدر قرن ششم است که دعاي ندبه را در کتاب مزار خود که بعدها توسط علامه مجلسي(ره) به «اَلْمَزارُ الْکَبير» ناميده شد، از کتاب بزوفري نقل نموده است.

سيد بن طاووس در کتاب مصباح الزائر و علامه مجلسي در بحارالانوار، دعاي ندبه را به نقل از مصباح الزائر سيد بن طاووس روايت کرده اند و در کتاب زادُ الْمَعاد نيز بر آن تاکید می نماید. در کتب معتبر دیگری نیز این دعا نقل شده که به جهت اختصار به همین مقدار اکتفا می کنیم.

چگونه ممکن است ائمه یک قرن زودتر برای حضرت بگریند؟

اما شبهه دیگری این است که برخي چنين مي‌پندارند چگونه ممکن است دعاي ندبه از امام
صادق‌(ع) نقل شده باشد در حالي‌که آن بزرگوار در سال صد و چهل و هشت هجري قمري به شهادت رسيده است و حضرت ولي عصر در سال دويست و پنجاه و پنج هجري قمري متولد گرديده و هنگام بيان اين دعا، يک قرن به ولادت حضرت باقي مانده بوده و گريه به حال ايشان معنا نداشته است؟

در پاسخ به اين سؤال مي‌گوييم: وجود حضرت ولي عصر(عج) بيانگر ثمره خلقت بوده و همه پيشوايان معصوم و انبياي الهي به ظهور ايشان بشارت داده و اُمّتِ خود را به دعا براي فَرَج او امر نموده‌اند و از غيبت طولاني آن حضرت و رنج ناشي از آن خبر داده‌اند.

اميرمؤمنان (ع) در قنوت خويش از فرزند عزيزش یاد نموده و از غيبت او محزون شده و مي‌فرمودند:

اَللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکو إِلَيک فَقْدَ نَبِيّنَا وَ غَيبَةَ إِمَامِنَا فَفَرِّجْ ذَلِک اللَّهُمَّ بِعَدْلٍ تُظْهِرُهُ وَ إِمَامِ حَقٍّ نَعْرِفُه‏...

خدايا ما به تو شکايت مي‌کنيم از رحلت پيامبرمان و غيبت پيشواي‌مان. خدايا! در سايه عدالتي که ظاهر مي‌گرداني و ظهور پيشواي حقي که مي‌شناسيم، برايمان ايجاد فَرَج نما.

امام سجاد(ع) نيز در صحراي عرفات، در بخشي از دعاي عرفه خود چنين مي‌فرمودند که:

وَ أَصْلِحْ لَنَا إِمَامَنَا ... اَللَّهُمَّ امْلَأِ الْأَرْضَ بِهِ عَدْلًا وَ قِسْطاً ... وَ اجْعَلْنِي مِنْ خِيارِ مَوَالِيهِ وَ شِيعَتِه‏ ...

خدايا! امر امام ما را اصلاح کن... خدايا! زمين را به دست او پر از عدل و داد کن... خدايا! مرا از بهترين دوستان و شيعيان او قرار بده...

در حديثي از امام باقر (ع) روايت شده است که به زراره فرمودند: روز جمعه پيش از دعا براي خود، در قنوت نمازت بگو: اَللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکو إِلَيک فَقْدَ نَبِينَا وَ غَيبَةَ وَلِينَا... خدايا ما از فقدان پيامبرمان به تو شکايت مي‌کنيم، از غيبت ولي امرمان، از سخت‌گيري روزگار، از وقوع فتنه‌ها، از هم‌دستي دشمنان، از فزوني دشمنان و کمي ياران. بار الها، گشايشي فراهم ساز، با يک پيروزي نزديک، نصرت شکوهمند و پيشواي عادلي که براي ما ظاهر فرمايي، اي خداي حق مستجاب فرما.

سَدير صَيْرَفي نيز در اين باره مي‌گويد: با گروهي از اصحاب نزد امام صادق (ع) رسيدم. ديدم که آن حضرت روي خاکها نشسته و همانند مادري که داغ فرزند ديده است، سيل اشک جاري نموده و مي‌فرمودند:

سَيِّدِي غَيبَتُک نَفَتْ رُقَادِي... آقاي من! غيبت تو خواب را از من ربوده و لباس صبر بر تنم تنگ نموده و آرامش جانم را سلب نموده است. آقاي من! غيبت تو مصائب مرا به اندوهي ابدي کشانده است که ما را يکي بعد از ديگري مي‌ربايد و جمع ما را به هم مي‌زند...» سَدير گويد: هنگامي که از علت آن جويا شدم، آن حضرت با بياني جانکاه فرمودند: «براي طولاني شدن غيبت حضرت قائم (عج) و پريشاني مؤمنان در دوران غيبت اشک مي‌ريزم.» از اين‌ رو طبيعي است که ساير اهل‌بيت نيز به شيعيان خود امر ‌نمايند تا کلمات فَرَج را در قنوت خويش بخوانند و با درک غربت و تنهايي آن حضرت به حال او گريسته و از علت غيبت و چگونگي نجات او از اين رنج سؤال نمايند. با توجه به مطالبي كه از امامان معصوم در فراق حضرت مهدي (عج) نقل نموديم، ديگر در اين مورد جاي شبهه‌اي براي خواننده دعاي ندبه باقي نمي‌ماند.
منبع:شما