آیا بیان فساد اخلاقی دیگران جایز است

به گزارش نما به نقل از فارس، گاهی افراد برای بیان و نقد عملکرد اشخاص به خصوص دشمنان از حوزه فساد اخلاقی وارد می‌شوند که سؤال‌های زیادی را در ذهن مخاطبان خود وارد می‌کنند، نحوه بیان و ورود به این قبیل انتقادات بسته به نوع فضای مطرح شده می‌تواند آثار روانی خاصی را به جامعه تزریق کند.

حال اینکه شخص مورد نظر خود به افشای فساد اخلاقی خویش مبادرت کرده یا توسط برخی افراد، جامعه از این امر آگاهی پیدا کرده باشد، نوع واکنش یک فرد مسلمان چگونه باید باشد؟!

با نگاهی عمیق به قرآن کریم و سنت ائمه معصومین(ع) و حتی مراجع و علما می‌توان به بهترین نوع رفتار و واکنش در این قضیه دست یافت.

قرآن کریم که سرشار از ادب خداوند است، حتی درباره نحوه برخورد با اعتقادات مشرکان و کافران این گونه می‌فرماید: «وَلاَ تَسُبُّواْ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیَسُبُّواْ اللّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ کَذَلِکَ زَیَّنَّا لِکُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِم مَّرْجِعُهُمْ فَیُنَبِّئُهُم بِمَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ»؛ و کسانى را که غیر خدا را مى‏‌خوانند، دشنام ندهید که از سر دشمنى و نادانى، خداوند را دشنام دهند، بدین ‏سان براى هر امتى عملشان را بیاراستیم، سپس بازگشت آن‌ها به سوى پروردگارشان است و ایشان را از آنچه انجام مى‏‌دادند آگاه خواهد ساخت، این نشان از ادب قرآن دارد.

ادب قرآن این گونه است که از بیان فساد اخلاقی دیگران خودداری می‌کند و کاری به مسائل جنسی و فحشاء مردم ندارد، به طور مثال در قضیه همسر ابولهب تنها به گفتن این عبارت اکتفا می‌کند: «وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ»؛ هیزم برای آتش می‌آورد یا درباره عملکرد ابوسفیان که از دشمنان سرسخت پیامبر اکرم(ص) بود، آیات بسیاری نازل کرده، اما درباره همسر او که همان هندجگرخوار است، چیزی بیان نکرده است، ادب قرآن این گونه است که به این چیزها نپردازد، زیرا که زشت و قبیح می‌داند.

در واقع ادب قرآن این گونه است که به سراغ مسائل جنسی و غیر اخلاقی نمی‌رود، زیرا گاهی با طرح این مسائل قبح گناه از بین می‌رود و منجر به اشاعه فحشا و حتی باعث ترویج گناهان میان جوانان می‌شود.

گاهی مشاهده می‌شود که افراد نسنجیده و بدون آگاهی به بیان لغزش‌های اخلاقی شخص یا طرح مسائلی درباره ناموس او در فضای مجازی یا رسانه‌ای اقدام می‌کنند و به عبارتی در نقش یک کلاغ چهل کلاغ حاضر می‌شوند، در حالی که قرآن مجید این مصحف الهی دستورالعمل جامعی را پیش روی افراد در جامعه اسلامی قرار داده است و می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن جَاءکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَأٍ فَتَبَیَّنُوا»، یعنی اگر حرفی را شنیدید، درنگ کنید و فوری نقل نکنید، بنابراین به طور قطعی سخن گفتن در این خصوص سزاوار نیست و همیشه فکر کنید ممکن است که اشتباهی صورت گرفته باشد.

نگاه به زندگی علما و نوع رفتار آن‌ها در مواجهه با این مسائل هم می‌تواند در هضم این موضوع کمک کند، ‌رهبر کبیر انقلاب امام خمینی(ره) در مخالفت خود با شاه هیچ گاه درباره فساد خانوادگی شاه سخن نگفت و تحت عنوان اینکه شاه ظالم و ستمگر است و جنایت کرد، از او نام برده است، این نشان از ادب قرآنی امام خمینی(ره) دارد.

به نظر می‌رسد درباره بیان فساد اخلاقی دیگران باید با احتیاط گام برداشت که اگر خدایی نکرده نسبت خلاف به شخصی داده شود، طبق آیه چهارم سوره مبارکه نور مستحق شلاق خواهد بود، این امر جدیت قرآن کریم برای جلوگیری از اشاعه فحشا و عدم تقبیح گناه در جامعه اسلامی را نشان می‌دهد.