هر روز که میگذرد وضعیت ترافیک پایتخت و پیوستهای آن مثل آلودگی هوا و جای پارک خودرو وخیمتر میشود. این وضعیت البته قابل پیشبینی و قابل پیشگیری بود، اما عدم توجه به این دو موضوع سبب شده جانهای زیای در ترافیک و آلودگی هوا تباه شود. تهران چند دههاست که با این معضل مهم دست به گریبان است و تلاشهای به کار گرفته شده نتوانسته مسیر درستی برای عبور از این بحران باشد؛ چراکه هر چه بوده حرف بوده و شعار که باد هوا شده است. شما به شعارهای نمایندههای ادوار شوراهای شهرها نگاه کنید.
خیلی از آنها برای حل ترافیک و آلودگی هوا مدعی بودند، اما با رفتنشان ترافیک و آلودگی بیشتری برجا ماند و کسی هم بازخواستشان نکرد.
برخی راهکارهای عملی مثل ایجاد طرح ترافیک و طرح زوج و فرد و محدودیت تردد شبانه هم بدون ارائه خدمات به دریافت کنندگان خدمات در این مناطق دنبال میشود. در مناطق یاد شده نه تنها هیچ امتیاز مهمی به استفاده از حمل و نقل عمومی وجود ندارد بلکه با پرداخت هزینه به شهرداری میشود با خودروی شخصی به آن محدوده وارد شد و راهکارهای موجود را نقض کرد.
تردد ۸ میلیون خودرو در شهری با جمعیت شناور ۱۳ میلیون نفر موضوعی نیست که بشود آن را یکشبه و آن هم با صدور دستور و به کار گیری توان پلیس مدیریت کرد از همین رو اگر زبدهترین پلیسهای راهور جهان هم در تهران جمع شوند قادر به مدیریت این حجم از خودرو در معابر نخواهند بود.
سالهای زیادی است که ساختار حمل و نقل عمومی به فلاکت افتاده و شیوع کرونا به فلاکت آن اضافه کرده است. مسئولان همواره مردم را به استفاده از حمل و نقل عمومی تشویق میکنند که در جای خودش حرف درستی است. با این که هیچ مسئولی خودش حاضر به استفاده از حمل و نقل عمومی نیست باید سؤال کرد که کدام حمل و نقل عمومی؟ این که عمده مردم از خودروی شخصی و موتورسیکلت برای آمد و شد خود استفاده میکنند به این دلیل است که چارهای جز استفاده از آن ندارند. وقتی یک نفر ناچار میشود یک ساعت برای آمدن اتوبوس در ایستگاه منتظر بماند میرود و هر طور شده برای خودش وسیله نقلیهای دست و پا میکند که عمرش در ایستگاه اتوبوس تلف نشود. تازه اگر اتوبوسی هم از راه برسد باید امیدوار باشد در تراکم جمعیت داخلش پرس نشود یا دست جیببری به داخل جیبش یا جای دیگرش نرود که آن هم برای خودش حدیث مفصلی دارد. متأسفانه مدیریتهای شهری که وظیفه خدمات عمومی را عهدهدار هستند با مناسبات سیاسی گره خوردهاند و عدم توفیق در ارائه عمده خدمات ریشه در همان جدالهای سیاسی دارد که پیامد آن این گونه در خیابانهای شهر جلوه میکند.