رونمایی از واژه ای جدید در فرهنگ واژگان سیاسی كشور

به گزارش نما به نقل از "دانشجونیوز" ،همانطور که از مدتی قبل اهالی سیاست از "پایان دوران ماه عسل دولت اعتدال" سخن می گفتند وقت آن است که دولت دکتر روحانی ماحصل عملکرد دولت متبوع اش را به مردم عرضه کند. حال اینکه دستاورد این دولت در عرصه های مختلف چه بوده مطلبی ست که باید مورد دقت و تحلیل بیشتر قرار گیرد.

آنچه در ظاهر امر پیداست سردرگمی بیش از حد اهالی اعتدال را -خاصه در عرصه سیاست بین الملل- به نمایش می گذارد. دولت دکتر روحانی که می توان گفت شعار محوری و اساسی اش بهبود وضعیت اقتصادی مبتنی بر سیاست تنش زدایی و گسترش روابط با جهان –بخوانید دنیای غرب- در عرصه بین الملل بود اکنون و پس از گذشت حدود 3 سال به نقطه ی تقریبا بدون بازگشتی در صحنه عمل رسیده است. از طرفی تیم سیاست بین الملل آقای روحانی به این نتیجه رسیده است که ادامه مسیر برجام عملا امکان پذیر نبوده و حتی همین حد از مسیر را نیز به اشتباه و بیهوده طی کرده اند و از سویی هرگونه ابراز پشیمانی و استغفار از مواضع خود را –علی رغم اطلاع- به معنای خالی کردن میدان برای رقبای خود قلمداد می کنند.

مروری بر مواضع اهالی سیاست در دایره ی اعتدالیون موید این تحلیل خواهد بود. دکتر ظریف مدت ها پیش در زمان حضور در آمریکا در پاسخ به سوال هاله اسفندیاری، از تبعات شکست مذاکرات ابراز نگرانی می‌کند و به او یادآوری می‌کند که اگر مذاکرات شکست بخورد جریان رقیب آنها انتخابات مجلس را خواهد برد. و البته این نگرانی با وسعت و عمق بیشتر در رابطه با ریاست جمهوری نیز وجود داشته و دارد.

همچنین در رابطه با بی نتیجه بودن مذاکرات و دست خالی دولت در این حوزه نیز پیگیری اظهارات متناقض مسئولین دولتی از شخص ریاست جمهور گرفته تا جناب ظریف و عراقچی و صالحی و ... گواه خوبی است.

همین امر باعث شده تا مسئولین دولتی در صدد لاپوشانی و وصله کردن اشتباهات خود برآیند که البته باید گفت آنقدر ناشیانه مشغول به این کار هستند که در فضای عمومی کشور با نقد طنازانه مردم روبرو شده اند به نحوی که در فضای طنز با الفاظی چون "ماله کشی سیاسی" و یا "دیپلماسی ایمیلی" و ... به اینگونه رفتارهای دولتی ها واکنش نشان داده می شود.

اگر بخواهیم منش سیاسی دولت اعتدال را با کمی چاشنی طنز معرفی کنیم می بایست از واژه ای تحت عنوان "دیپلماستمالی" در فرهنگ واژگان سیاسی رونمایی کرد!

به نظر می رسد دولت قصد ندارد با پوزش از اشتباهات خود و جبران گذشته به مسیر اصیل و اصلی خود بازگردد و البته این دست و پا زدن های در مرداب به نفع دولت دکتر روحانی نخواهد بود. چرا که تاریخ در باب این مسئله قضاوت خواهد کرد. اما آنچه انسان را بیشتر به تامل و البته تالم عمیق وا می دارد سعی دولت و جریان غربگرا در شتاب دادن به روند امتیازدهی به غرب در مقابل امتیازات نسیه و البته توهین های مکرر آنان است.

دکتر روحانی تحقق وعده های خود–اعم از حل شدن مشکل آب خوردن مردم! و ... – را به پسابرجام حوالت می کرد اما با گذشت ماه ها از اجرای فراتر از تعهد برجام توسط ایران همچنان شاهد ایران هراسی روزافزون غربی ها هستیم و مشخص نیست با روند فعلی سیاسی دولت -یعنی همان دیپلماستمالی!- تا کی باید این توهین ها را پذیرا باشیم.

این روند آنقدر با سرعت در حال پیشروی ست که برخی از مسئولین دولتی را دچار نگرانی کرده است و با موضع گیری های سریع -و البته خطرناک از منظر شغلی!- سعی دارند از همراهی با قطار خالی روحانی انصراف دهند. ظاهرا برخی از حضرات سیاسی هم پی برده اند که آخرین ایستگاه قطار دکتر و همقطارانش –و البته تنها ایستگاه پیش رو- در صورت ادامه همین مسیر در آمریکاست. البته امیدوارم تا آن روز عزت به پاسپورت های ایرانی بازگردانده شده باشد!