تهران در آتش سوزی ها باید امكانات كافی داشته باشد!

به گزارش نما در یک تولیدی پوشاک در طبقه پنجم ساختمانی در خیابان جمهوری تهران آتش سوزی به وقوع پیوست. سخنگوی سازمان آتش نشانی اعلام کرد: "دو نفر از خانم‌ها که از پنجره‌های طبقه پنجم این ساختمان آویزان شده بودند به دلیل ناتوانی در استقرار مستحکم خود به پایین پرتاب و جان خود را از دست دادند"

به گزارش بولتن نیوز، پرسش اساسی در رابطه با این حادثه این است که چرا امکانات آتش نشانی و ساختمان های بلند تجاری و شهرداری، در حدی نبوده که از سقوط این کارگران جلوگیری کند.
طبق اخبار اعلام شده، دو زن كارگر خياط شاغل در كارگاه توليدي پوشاك، واقع در طبقه پنجم ساختماني در خيابان جمهوري، براي نجات خود از شعله هاي حريق كارگاه آتش گرفته، ناچار از خروج از پنجره و سقوط شدند...
این در حالیست که همین دیشب در غرب نروژ بادِ بی‌رحم باعث شد یک آتش‌سوزی حدود ۳۰ خانه و ساختمان را بسوزاند و خاکستر کند، ۹۰ نفر راهی بیمارستان شده‌اند اما هیچ کس نمرده است. می‌گویند بزرگ‌ترین آتش‌سوزی در ۴۵ سال اخیر در نروژ بوده است اما تلفات نداشته اما آتش سوزی در تهران یک ساختمان باعث کشته شدن دو نفر شده است
تنها با فاصله‌ی چند ساعت از این آتش‌سوزی، یک آتش‌سوزی در تهران اتفاق می‌افتد و دو زن برای نجات جان خود به پنجره‌ها و لبه‌های آهنی زیر آن‌ها اعتماد می‌کنند و پس از دقایقی خسته می‌شوند و می‌افتند و می‌میرند. به همین سادگی. کسانی که داخل ساختمان بودند همه جان سالم به در می‌برند. آتش‌ همه‌جا به یک اندازه بی‌رحم است و پنجره‌ها همه‌جا به یک اندازه غیرقابل اعتماد، اما تفاوت در کجاست؟ در جایی که ۳۰ ساختمان سوخته کسی نمرده، اما در جایی که یک طبقه از یک ساختمان سوخته دو نفر کشته شده است.
انسان‌ها یاد گرفته‌اند که جان آنها باارزش است و چه‌طور باید از جانِ باارزش مراقبت کرد. آن‌ها در مدارس آموخته‌اند که چه‌طور می‌توانند در مواقع بحران خود را و دیگران را مدیریت کنند. شاید حتی به آن‌ها یاد داده‌اند که به پنجره‌ها اعتماد نکنند
سوال دیگر این است که چراساختمان های بزرگ حداقل یک تشک بزرگ ندارند و یا پلکان اضطراری برای خروج ندارند و چرا در بین 10 تا 20 ساختمان بلند تجاری، حداقل در یک ساختمان وسایلی در نظر گرفته اند که خطرات را کنترل کنند.
این همه سود و درآمد و واردات و تولید و مالیات و عوارض در حال گردش است اما برای حفظ جان افراد و اموال آنها، استاندارد کردن برق و گاز و آب و پنجره و....فکری نمی کنند و وسایلی در نظر نمی گیرند.
نگاهی به عکس ها نشان می دهد که از جرثقیل استفاده شده و این که جرثقیل کی به ساختمان رسیده نیز مورد سوال است. اما با چند تشک در پیاده رو و خیابان می شد از مرگ در اثر سقوط جلوگیری کرد و یا حداقل باید نمای ساختمان وپنجره ها بعد از چند سال بررسی می شد تا از جان آنها در چنین مواقعی حفاظت شود.
بی تفاوتی مدیران، کارکنان، ساکنان ساختمان ها، شهرداری محل و... باید تبدیل به یک دغدغه جدی برای استاندارد سازی ساختمان ها به خصوص ساختمان های تجاری شود.
در خارج ایران، و در اروپا شهرداری حتی نسبت به کاشت گل شمعدانی و بلند شدن علف های باغچه و حیات خانه ها حساس است و اجازه نمی دهد که هر ساختمان یا آپارتمانی به دلخواه خود عمل کند و در سالن های سینما و اتوبوس نیز تمهیدات لازم برای جلوگیری از خطر را در نظر می گیرند.
متاسفانه شرايط كاري كارگران به ويژه در بخش خصوصي زيرزميني و غيررسمي از زواياي مختلف بسيار ناامن است. كار براي ساعاتي طولاني در مكان هاي غير استانداردي مانند زيرزمين هاي بدون نور يا كارگاه هاي بدون سيستم گرمازايي و خنك كننده موجب بروز آسيب هاي فيزيكي مختلف و همينطور سوانحي از اين دست مي شود. در چنين بخشي، زنان از دیگران بیشتر اذیت می شوند. از نظر حقوق و دستمزد، حتي حداقل دستمزد مصوب نيز پرداخت نمي شود؛ پوشش بيمه اي هم كه اساسا براي كل كارگران در ميان نيست. هر گونه اعتراضي به معناي از دست رفتن شغلي است كه از طريق آن بايد قوت لايموتي تامين شود. معمولا درگيري در اعتياد وجه ديگري از كار در چنين كارگاه هايي است كه دامنه ي آن از محيط كار به خانه هم كشيده مي شود...
حال اگر مقایسه ای بین این قبیل آتش سوزی ها در ایران با سایر کشورها داشته باشیم متوجه می شویم که خسارت این آتش سوزی ها در کشور ما به مراتب بیشتر از سایر کشورهاست.
به دلیل نبود امکانات، ترافیک و تمرکز کسب وکار وشلوغی، عدم استاندارد محیط کار و نبود راهکارهای نجات در زمان خطر، شلوغی وسایل و کنار هم چیدن پارچه و چوب و لوازم آتش زا، و فاصله کم آنهاو انبارهای غیر استاندارد، استاندارد نبودن ساختمان ها و سالن ها و اتاق ها، سیم های برق قدیمی و کهنه و فرسوده، و... شرایط به مراتب نامناسبی ایجاد کرده و باعث شده که آتش سوزی خسارت های سنگینی ایجاد کند. ساختمان های فرسوده تخریب می شود، و توان مقابله با آتش و خطر در چنین مواقعی محدود است.