كودتای غرب علیه روسیه

به گزارش نما، مذاکرات کنفرانس ژنو 2 بدون نتیجه و با شکستی سنگین به پایان رسید در حالی که حکومت سوریه و پشت سر آن هم پیمانان روسش انتظار داشتند که کنفرانس به تریبونی سیاسی و رسانه ای بدون توجه به تفاهمات ژنو یک که به طور صریح به تشکیل حکومت انتقالی با صلاحیت های گسترده اشاره می کرد، تبدیل شود. مفاد تفاهمات ژنو یک در صورت اجرا رئیس جمهور بشار اسد و یارانش را از قدرت دور می کند و سوریه جدیدی را به وجود می آورد. بعد از شکست مذاکرات ژنو 2 مجددا صحبت از پناه بردن به میدان ها برای تغییر دستاوردهای سیاسی زده شد.

به ویژه که در زمان برگزاری کنفرانس، حکومت سوریه حملات نظامی خود با حمایت ایرانی ها و گروه های مسلح وابسته به آنها مثل حزب الله و گروههای شبه نظامی عراقی و پاکستانی که به سوریه آمده اند را به شدت گسترش داد. به گونه ای که جان کری، وزیر امور خارجه ایالات متحده امریکا در یکی از اظهاراتش به صراحت گفت که حکومت سوریه در حال پیشروی نظامی است. قطعا عده ای گمان می کنند که حکومت و حامیان آنها احساس قدرت می کنند چرا که دستاوردهای نظامی جدی ای به دست آورده اند که می توانند موازنه های قدرت را دگرگون کنند. به ویژه که مخالفان و تشکیلات مسلحشان نیز در حالتی از شورش درونی به سر می برند و با مشکلات متعددی دست به گریبانند، بعد از شکاف بزرگی که در درون جبهه مخالفان با کشته شدن فرمانده تشکیلات ارتش آزاد توسط داعش به وجود آمد دیگر این جریان ها نمی توانند در نبردی واحد علیه حکومت اسد بجنگند.

بشار اسد و حامیانش احساس می کنند که پیشرفتی میدانی به دست آورده اند، به گونه ای که کشورهای حامی مخالفان نیز به فکر تجدیدنظر در اوضاع میدانی و اولویت های خود بر اساس داده های جدید میدانی هستند. اطلاعاتی به دست آمده که نشان می دهد روسیه محموله های نظامی اعزامی خود برای حکومت سوریه را دو برابر کرده و همچنین ایران نیز آموزش های نظامی نیروهای سوری را گسترش داده است. در عین حال هزاران نفر از مبارزان مسلح نیز برای حمایت از بشار اسد از لبنان و عراق و پاکستان و غیره راهی سوریه شده اند. همه این اتفاقات در چارچوب استراتژی سیاست خارجی ایران که می گوید دفاع از حکومت بشار اسد دفاع از حکومت ایران است، قابل تعریف است. ایرانی ها در قالب همین تعریف از بشار اسد حمایت می کنند.

از سوی دیگر روسیه نیز تا به امروز ثابت کرده که در ممانعت از تغییر نظام در سوریه جدی است و از هم اکنون نیز قصد دارد ایستادگی خود را در سوریه افزایش دهد، به ویژه که احساس می کند غرب حیات خلوتش در اوکراین را هدف قرار داده است.

در اوکراین ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه با اعتراض هایی دست و پنجه نرم می کند که به نظر می رسد بیشتر شبیه کودتایی است که غرب با توسل به گروه های نئونازی پیش گرفته است. روسیه همان طور که ناآرامی های جاری در سوریه را تروریستی می داند آن چه در اوکراین رخ می دهد را نیز اتفاقی ساده و پیش پا افتاده نمی داند. به هر حال پوتین در وضعیت اقتصادی چندان آسانی نیز به سر نمی برد، با کاهش ارزش روبل، واحد پولی روسیه اوضاع اقتصادی وی را در تنگنا قرار داده است. او در حال حاضر راه حلی جز استفاده از قدرت نظامی علیه معترضین در اوکراین را پیش راه خود نمی بیند، همان طور که در بحران سوریه نیز حمایت از حکومت بشار اسد و حمایت دائم و گسترده از وی برای حفظ وضعیت میدانی را تنها راه حل بحران سوریه می داند. در هر دو کشور ولادیمیر پوتین بیشتر شبیه رئیس جمهوری شده است که می خواهد بعد از 20 سال اتحاد جماهیر شوروی را احیا کند اما ابزاری جز سلاح و خشونت پیش روی خود نمی بیند در حالی که زمانه زمانه ای است که نیاز به ابزارهایی بسیار بیشتر از اینها دارد. برای همین اگر روسیه دست به کار نشود ممکن است اوکراین و سوریه، هر دو را از دست بدهد.